Morgen ga ik naar Athos, vlakbij Thessaloniki in Griekenland. Het is een zelfstandige monastieke staat, die gelegen is op een schiereiland en de plek is waar de oudste christelijke kloosters te vinden zijn. Het is misschien wel de kraamkamer van het christelijk geloof. Mattias Rouw heeft me meer dan voldoende voorbereiding meegegeven (‘k heb een paar boeken uit zijn kast getrokken).

Ik moet je zeggen dat er een hele andere wereld aan het opengaan is. Ook de boeken die Mattias zelf geschreven heeft helpen erbij hoor, die over de Woestijnvaders en moeders, mannen en vrouwen die in vervlogen tijden op hun manier hun geloof probeerden handen en voeten te geven. En niet te vergeten zijn laatste boek ‘Zonderschuld‘.

Twee voeten op de grond

Opvallend vind ik dat in de orthodoxie al het geloof praktisch moet worden gemaakt. Je hebt immers niets aan religieuze overtuigingen als ze niet je leven in het juiste spoor brengen (gek hè, dat dat zo opvallend voor me is, ondanks mijn refo-evangelische roots). Er worden voortdurend anekdotes verteld om eenvoudige maar vaak ook diepe geestelijke lessen door te geven.

Eerlijk gezegd voelt soms gewoon heel zen, wijs, praktisch en soms denk ik echt ‘is dit het dus’. Maar daardoor wordt een geloofsovertuiging geen clash van theoretische overtuigingen, maar komt het hier terug, met twee voeten op de grond. Misschien is het dit stuk wat me aantrekt in deze voor mij nog nieuwe (oude) wereld.

Er is veel te ontdekken als het gaat over het mystieke. Mijn refo opvoeding was juist anti-mystiek, anti-inspiratie, anti-kunst, anti-mooi en mijn geloofsopvoeding stond garant voor een lelijk godsbeeld en daarbij minstens zo lelijke kerkgebouwen. Daar waar katholieken vaak het stuk mystiek zoeken in zen, daar lijkt het een integraal onderdeel te zijn van het gewone orthodoxe geloof. Maar, ik kan er maar weinig over vertellen, ik moet nog zoveel ontdekken.

Vluchtelingen

Komende week ben ik ook aan het werk (de orthodoxe kerk doet erg veel werk voor en met vluchtelingen, en dit is ook de reden voor mijn reis), maar zal ook ruim de tijd hebben voor bezinning en voor ontmoetingen met bewoners van de heilige berg.

Deze reis komt voor mezelf op een markant tijdstip in mijn eigen spirituele reis waarin ik al mijn overtuigingen op een grote zeef heb gelegd. Er is veel weggevallen, maar niet alles is weggevallen. Eerder is dat wat is overgebleven minder gecompliceerd, minder theorie, meer ontspannen leven. Er is ruimte voor nieuwe inspiratie, nieuwe ontmoetingen en ik zou graag door nieuwe vensters kijken naar onze werkelijkheid. En ik vermoed zomaar dat orthodoxie een bijzonder inspirerend venster is.