Leeg land

Brain dump (verhaal)

5 min leestijd

Vreemd vermoeid probeert ze zich te dwingen wakker te worden. Het is alsof ze alle controle moet hervinden om ook maar iets van haar lichaam te bewegen. Haar handen voelen zo zwaar als een kist aardappels en haar oogleden lijken aan elkaar te zijn vastgeplakt. Hoe ze zich ook inspant, niets van haar eigen lijf lijkt voor haar wil bereikbaar. Ze wil wel praten, maar het is of de verbinding verbroken is. In haar hoofd vormen de woorden zich wel, maar ze komen niet aan bij de stembanden. Geen spier rond haar mond spant zich aan, hoe ze ook probeert ook maar één kleine beweging te veroorzaken.

Haar ogen kunnen ook niet open. Er razen vreemde flarden van een onrustige droom door haar hoofd. In de droom kijkt ze over het randje van een diep gat, waar ze in gevangen zit. Wat ze ziet is een lege wereld. Zo ver het oog reikt is er niets dan beton, asfalt en stof. Leeg. Het is vooral heel erg leeg.

Angst maakt zich van haar meester. ‘Concentreer je‘, zegt ze tegen zichzelf om de paniek onder controle te krijgen. Eerst maar eens bedenken waar ze zich eigenlijk bevindt. Het is echter moeilijk zich te oriënteren. Omdat ze niets kan bewegen, voelt ze ook niet of ze nu ligt of misschien wel rechtop zit. En of haar handen naast het lichaam liggen, of misschien wel op de buik. Door haar gesloten oogleden neemt ze een zwak flikkerend licht waar. Langzaam begint ook het geluid om haar heen tot haar door te dringen; het statische gezoem van ventilatoren en af en toe een hardere ping van een computer of een of ander apparaat. Verder niets.

Nu ze zich meer op de omgeving concentreert, lijkt het of haar eigen brein eindelijk in staat is verbindingen te maken met de rest van het lichaam. Met veel moeite slaagt ze erin haar linkerhand te bewegen. De vingers voelen het leren materiaal, dat een beetje plakt van haar zweterige handen en armen.

Een harde tik in haar brein. Plotselinge pijn trekt door tot in haar vingertoppen en zelfs haar voetzolen zinderen van de zenuwpijn. Het is als een pijnlijke golf die door haar hele lichaam spoelt om dan snel weer weg te ebben. Met een door pijn vertrokken gezicht opent ze langzaam haar ogen. Het kost moeite zich te concentreren op de omgeving. Ze zit in een roodleren onderzoeksstoel, gemakkelijk achterover gezet waardoor het lichaam zo ontspannen mogelijk kan zitten. Haar handen gaan naar haar gezicht, op zoek naar de oorzaak van de vreemde sensaties die door haar wangen trekken. Iedere aanraking van haar huid voelt vreemd aan. Langs haar rechterwang loopt een kluwen samengebonden kabels. Ze realiseert zich nu pas dat ze een strakke latex badmuts opheeft waar de kabels mee verbonden zitten. Met wat moeite lukt het haar rechter op te gaan zitten. Nog steeds dwaalt de vreemde droom door het hoofd. Vragen beginnen op te doemen. Vragen waar ze antwoord op wil hebben, maar waarvan ze niet zou weten waar ze dat zou moeten vinden. Het is alsof haar geheugen dezelfde leegte bevat als de droom waar ze met zoveel moeite uit is ontwaakt. Het is leeg en stoffig en waar ze ook zoekt, er is geen zinnige informatie te vinden. ‘Waar ben ik eigenlijk?‘ ‘Wie ben ik eigenlijk?‘. Een nieuwe paniek maakt zich van haar meester. Ze zoekt in haar omgeving naar oriëntatiepunten die ze misschien wel herkent.

De kamer waar ze zit zou zowel als kantoor en als laboratorium dienst kunnen doen. Een rijk gevulde boekenkast vult een hele wand. De luxaflex voor de hoge ramen is gesloten, buiten lijkt het donker te zijn. Haar onderzoeksstoel is opgesteld naast een nogal rommelig bureau. Notitieboeken, twee laptops, stapels literatuur, kabels, een webcam en nog allerlei moeilijk te identificeren computerhulpmiddelen vullen het oppervlak. Een lege koffiemok en een half gevuld glas water staan binnen handbereik. Naast haar staat een van de laptops open. Het eind van de kluwen kabels van de onderzoekshelm zit ingeplugd aan de achterkant van de computer.

Het scherm laat allerlei grafieken en technische informatie zien.

Bovenaan staat ‘Object: Dr. Brenda Heeger, neurowetenschapper‘.

De regel eronder ‘Datum: Zaterdag 29 juli 2017‘.

Om de paar seconden klinkt er een harde ‘ding’ als alarmnotificatie uit de computer. Midden in het scherm wordt een foutmelding getoond met daarvoor een groot wit kruis in een rode cirkel. ‘Upload failed‘ staat er. Met haar wijsvinger tikt ze instinctmatig op de enige knop in het scherm. ‘Try again‘ staat er. In het scherm begint een teller te lopen. 5, 4, 3, 2, 1…

Een enorme vermoeidheid spoelt als een tsunami over haar heen en ze verdwijnt opnieuw in een eindeloos lege droom.

Op het scherm beginnen de grafieken weer druk te bewegen, allerlei waarden veranderen. Een vriendelijk ogend voortgangsbalkje onderaan het scherm begint op te lopen. ‘Attempt 87. Loading identity Dr. Brenda Heeger’. Met sprongen wordt het groene langer. 10 procent, 24 procent, 56 procent…

Bij 98 procent blijft het balkje hangen. Een harde ‘ping’ klinkt uit de computer en midden in het scherm verschijnt een foutmelding met een groot wit kruis in een rode cirkel.

Upload failed’ is de enige melding die wordt getoond.

Dank aan Johan Klein Haneveld voor de redactie!

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -