schrijver

Vervlogen. Niet gerouwd. (verhaal)

5 min leestijd

Hier kun je me altijd vinden. Ik ben er op ieder uur van de dag, voor het geval mensen mijn diensten nodig hebben. In dit kantoor houd ik de rouwberichten bij en schrijf ik korte verslagen van de plechtigheden bij het afscheid.

Mijn kantoor is ruim opgezet met veel open ruimte. Er staat een klassiek notenhouten bureau met een eenvoudige lamp en wat schrijfgerij. Tegenover mijn plek staat een eenvoudige stoel voor mijn bezoek. Verder is in de ruimte één grote kast te vinden met daarin deftige leren banden met de officiële handgeschreven verslagen. Langs de muur, onder een stemmig en schaduwrijk schilderij, staat een lange rij stoelen opgesteld. Die zijn beschikbaar voor het geval bij een afscheid meerdere mensen meekomen.

Mijn rol is misschien wel net zo sober als deze kamer is. Veel van mijn bezoekers hebben geen behoefte aan gesprek. Bij hen houd ik me aan de formele plichtplegingen zoals het benoemen van het afscheid en het vastleggen van de naam en de vervlogen droom. Vaak moet ik nog wel doorvragen om meer duidelijkheid te krijgen over welke droom vervlogen is en wat er is gebeurd waardoor er afscheid moet worden genomen van deze droom.

Hoewel ik een uitvaartverzorger voor dromen ben, is mijn taak niet altijd treurig. Gisteren nog kwam een jongeman voorbij om afscheid te nemen van zijn droom om rijk te worden. Hij was er samen met zijn vriendin. Ze waren al even samen en samen hadden ze een nieuwe droom waardoor er geen ruimte meer was voor de oude droom. Ze hadden elkaar ontmoet tijdens hun studie medicijnen. Hij was eraan begonnen om uiteindelijk een top carrière te vinden als chirurg. Zijn vriendin bleek een hartstochtelijke wereldverbeteraar die graag wilde werken bij mensen die het minste geld voor een behandeling van een dokter hadden, maar die vaak wel het hardst een dokter nodig hadden. De keuze tussen zijn droom voor een goedbetaalde top carrière en die andere droom van de wereldverbeteraar was een serieuze keuze, maar heeft hij van harte gemaakt. Samen kwamen ze afscheid nemen zijn oude droom. Hier was geen rouw, geen treurnis. Tijdens het opnemen van het verslag pakte hij zacht de hand van zijn vriendin. Er was een twinkel in zijn ogen en een blije traan biggelde over haar wang. Ik ben slechts uitvaartondernemer die mensen helpt hun droom achter te laten. Hier kost het me maar weinig moeite.

Het is goed te weten dat echt niet ieder afscheid verdrietig is. Ook niet als dat bijvoorbeeld is vanwege ziekte. Vorige week nog kwam een meisje langs. Ze keek uit helderblauwe ogen en had prachtige blonde lokken. Haar ouders waren met haar meegekomen en zij vertelden dat dit meisje al danste op het moment dat ze kon staan en dat ze eigenlijk dansend door het leven was gegaan. Ze had altijd op ballet gezeten en droomde van een mooie carrière als danseres. Vorig jaar is er een streep door die droom gezet toen er botkanker was geconstateerd. De ziekte is wel succesvol behandeld, maar dansen zal ze niet meer. Hoewel ze nog geen twaalf jaar oud is, was zij zich goed bewust van haar eigen verhaal en het feit dat deze mooie droom voorbij was. Maar het was niet haar enige droom. Er waren zoveel dromen voor haar nog om te dromen. Ze zou dichteres kunnen worden, of kinderboeken kunnen schrijven, muziek kunnen maken of misschien wel wetenschapper worden. Ze heeft bij mij afscheid genomen van haar droom. Het was prachtig.

smal pad door het park

Maar vandaag waren er wel tranen. Niemand die het zag, ik houd ze altijd voor mezelf. Het raakt me altijd diep als ik weer de schimmen voorbij zie glippen van mensen die stilletjes hun droom achterlaten in het luikje voor het onbegeleide afscheid. Hier laten mensen in eenzaamheid de vervlogen dromen achter. Het luik heeft een onopvallend plekje bij mijn kantoor. Je hoeft er niet voor via de hoofdingang te komen, maar het is bereikbaar via een van de slingerende paadjes die je via het parkje naast het kantoor kunt vinden. Ik ben de enige die een oogje in het zeil houdt om de overleden droom een waardig afscheid te geven, ondanks alle schaamte en het verdriet van de achterlater. Dit zijn vervlogen dromen die vaak niet eens zijn uitgesproken. Verlangens die nooit aandacht hebben gekregen. Toekomstvisies waar nooit in werd geïnvesteerd. Wensen die maar niet uitkwamen. Plannen waar nooit de tijd voor werd genomen. Er zitten mooie dromen tussen die nooit zijn uitgekomen omdat er geen geloof voor was. Er zitten prachtige dromen tussen die door schaamte en de tijd zijn begraven.

De droom die vandaag was achtergelaten was van een man op leeftijd. Ik zag dat hij uitstekend gekleed was en glimmende schoenen onder zijn nette pak droeg. Ik schat in dat hij een succesvolle ondernemer is of een directeur van een of andere groot bedrijf. Licht gebogen haastte hij zich over het donkere pad, tussen de dichte begroeiing door. Tijd nam hij niet om afscheid te nemen van zijn droom en verdween nog sneller dan dat hij was gekomen. Meer kon ik niet van hem zien, vragen kon ik hem niet stellen.

Na het anoniem achterlaten van een vervlogen droom volgt mijn ritueel. Ik neem zorgvuldig de achtergelaten restanten mee naar mijn bureau. Uit de kast pak ik het dikke boek waar met gouden letters op de rug staat geschreven: ‘Vervlogen. Niet gerouwd.’ Ik open het en schrijf mijn nieuwe verslag, kort en feitelijk: ‘Vandaag is door anoniem persoon afscheid genomen van een droom die hij had vanaf zijn jonge jaren. Hij wilde vrij zijn.’ Tranen wellen op in mijn ogen terwijl ik het boek langzaam sluit en weer opberg in de grote kast.

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

Abonneer
Laat het weten als er
guest

1 Reactie
Nieuwste
Oudste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
erwin
erwin
6 jaren geleden

prachtig wouter
deze en wat eerder teksten zetten me echt aan het denken
zet me even weg van mijn eigen serres