Ongeveer 180 jaar geleden kwam de Khasi stam, een volk uit de jungle van Meghalaya (Bangladesh) op het idee om bruggen te bouwen met levend materiaal. Het idee is om wortels en takken van bomen zo te leiden dat ze uiteindelijk een brug vormen over een beek, rivier of ravijn, die sterk genoeg is om een mens te dragen. Hoe eenvoudig het idee ook klinkt, wat je vooral nodig hebt, is tijd. Het duurt zo’n 15 tot 20 jaar om twee oevers met elkaar te verbinden. Daarnaast, hoe ouder de boombrug, hoe sterker deze wordt. Maar deze manier van bouwen sterft uit door het gebruik van moderne constructiemethoden en materialen.

Voortdurende hype

Het geduld voor de investering van jaren wordt steeds zeldzamer. De mindset van het grootste deel van de wereld is het idee dat als ik nu iets wil, ik het ook nu wil hebben. Op nagenoeg iedere vraag kan je stante pede antwoord vinden. Het is een mindset geworden. Geen geduld, alles korte termijn.

De wereld is veranderd. Het lijkt wel of we gevangen zitten in een voortdurende hype. We gaan van viral naar viral. We zijn in een wereld gerold waarin het steeds moeilijker wordt om feit van fictie te onderscheiden. En de politieke edellieden rennen van links naar rechts om weer hun momentje te kunnen pakken, om gemakkelijk te scoren bij het eenvoudige en luidruchtige publiek. Allemaal korte termijn en weinig constructief. Er worden fictieve vijanden gecreëerd, er worden nieuwe mythes ontworpen over ‘homeopathische verdunning van de Nederlandse bevolking‘ of de vermeende ‘Joods-Christelijke roots‘ van onze natie. Allemaal voor politieke invloed. Allemaal voor het eigen verhaal.

Geluk als poedersoep

Ik kan me trouwens ook niet aan de indruk onttrekken dat ook op het religieuze terrein er veel wordt gegrossierd in deze instant gedachte. Geluk in de vorm van een poedersoep. Genezing op commando. Vertrouw maar op de Heer, dan komt het goed. Zet maar een stap in vertrouwen en de zegeningen gaan je volgen. U roept, wij draaien. Geluk, daar is een hele industrie voor opgetuigd. De een verkoopt wiet, de ander opwekkingsliedjes.

Home Alone 2

Maar niets lijkt zo vluchtig als geluk. Heb je toevallig Home Alone 2 gekeken rond de Kerst? Het is bijna net zo onvermijdelijk als een kerstnachtdienst hè. In Home Alone 2 geniet Kevin, het jongetje dat per ongeluk alleen in New York terecht komt, van alles wat zijn hartje begeert. Hij vreet zich helemaal ziek aan alles waar hij maar aan kan denken.

Maar binnen een paar dagen is er niets meer van dat eerste geluk over en mist hij zijn familie. De familie waar hij hartgrondig van wenste ze nooit meer te hoeven zien. Geluk, er zijn weinig dingen zo vluchtig als geluk.

Stante Pede

Hoe ik 2017 ga typeren? Eigenlijk weet ik het niet goed. Het is in het groot maar ook in het klein een turbulent jaar geweest. Een jaar waarin ik ook op zoek ben gegaan naar een manier om me wat te ontgiften van deze stante pede mindset, van de collectieve gekte. Van het gelukkig moeten zijn. Van het overal iets van moeten vinden. Van het moeten inspireren van anderen. Van het op een rijtje moeten hebben. Van het vermijden van ongeluk en hartzeer. Het is een zoektocht naar mezelf, naar de diepte van de ziel, naar wie ik ben als alle tierlantijnen, kerstballen en engelenhaar zijn afgetuigd.

Commentaar geven

Er is weinig zo eng als deze tocht, als het onder ogen komen van mezelf. Toch is het niet alleen eng. In deze tocht ben ik medereizigers tegengekomen. Vreemdelingen, vrienden en gidsen. Het zal een dingetje zijn met leeftijd enzo. Ze zeggen wel dat je tot je veertigste je verhaal aan het schrijven bent, en dat je daarna begint met het commentaar geven op datzelfde verhaal. Wel, daar zit ik dus in. Regelmatig ongenadig voor mezelf, voor wie ik was.

En toch maakt het me wie ik ben. Hier, nu, vandaag. En met het oude materiaal probeer ik de eerste constructies voor mijn eigen boombrug. Het is geen instant oplossing maar het bouwen van iets dat generaties gaat houden. Steeds vaker schiet de quote uit Doctor Who door mijn hoofd: ‘In the end, we are all stories. Make it a good one.‘ Die moet maar eens op een tegeltje.

Moe van mezelf

En al die vragen over God en geloof? Ik zal ze blijven stellen. Omdat het relevant is. Maar voor mij is het belangrijker om te leven vanuit de boodschap van Jezus. ‘k Ben een beetje moe geworden van mezelf. Halleluja zullen een aantal mensen denken. Hij heeft het eindelijk ook door. Nee hoor, zo niet. Maar ik wil mijn tijd niet verdoen met discussiëren over zaken die uiteindelijk het leven niet veranderen, verrijken en mooier maken. Al die kerkse discussies. Succes ermee, maar ik doe er liever niet meer aan mee. Maar kom niet met lege en loze theorieën of schadelijke hypes zoals genezingsdiensten en allerhande zelfgecreëerde mythologie en nieuwe rituelen.

Mijn leven is blijvend geraakt door Jezus. In de zoektocht naar de diepte van het leven en de diepte van de menselijke ziel, hoop ik dat ik glimpen van hem tegenkom. En daarbij hoop en bid ik dat ik de moed zal hebben om vol te houden tot het einde. Om de kunst van nederigheid te leren kennen. Om de moed te hebben om me uit te spreken tegen de hypocrisie. Een beetje meer zoals Jezus, dat zou ik wel mooi vinden.

En wat wens jij in 2018?

Bron foto: bbc.com/travel