Bij eerste ontmoeting met Fr. Varnavas, hoofd van een van de orthodoxe kerken in Thessaloniki, hadden we het over de missie die een priester of een predikant heeft, of de kerk als geheel. Vaak voelt dat toch als opdracht voor de kerk is het werken aan groei, of het overtuigen van mensen van een bepaalde waarheid. Met als doel hen bij de gemeenschap toe te kunnen voegen. De Griekse kerk voelt de noodzaak om ook de jongere generatie aan zich te blijven binden, want hoewel 95% van de Grieken de kerk bezoekt, is de verbondenheid daar met de kerk minder aan het worden, vooral bij de jongere generaties.

“Ik wil troost bieden aan de wereld‘, zo was zijn stelling. Dat komt niet in het minste voort vanuit zijn rol als biechtvader voor velen.

Bekeringsdrang

Sinds dat moment ben ik niet alleen definitief genezen van evangelisatiedrang en bekeringsdrang, maar heb ik een nieuwe omschrijving voor mijn levensmissie.

Het is ook het irritante van gelovigen die je willen overtuigen van hun kijk op de werkelijkheid en hun versie van de waarheid. Datzelfde aannemen zou dan het pad zijn naar redding, verlichting of een ticket naar de hemelse heerlijkheid.

Toen een paar jaar terug Lazarus de 7×7 avonden organiseerde was ik zelf bij de avond in Ede waar ook NRC hoofdredacteur Peter Vandermeersch te gast was. Hij noemde zijn grootste bezwaar tegen het christelijk geloof de voortdurende bekeringsdrang. En eerlijk gezegd snapte en snap ik hem wel. Het voelt of er altijd een minder of meer verborgen agenda is in het contact met anderen. 

Vriendschapsevangelisatie

In dat kader is het concept dat ‘vriendschapsevangelisatie’ werd genoemd, misschien wel het meest schrijnende voorbeeld. Kort gezegd is het de bedoeling dat je door de aangeknoopte vriendschappen  mensen langzaam maar zeker kan meenemen in je overtuiging.

Het is hetzelfde principe als goede sier maken als kerk, moskee, organisatie, politieke partij of grootgrondbezitter door bijvoorbeeld actief te zijn in goede doelen. ‘k Blijf altijd achterdochtig, omdat het ook wel een goede marketingactie is natuurlijk. Of, zoals ik dat nogal eens hoorde in de kringen waar ik me begaf, mensen moesten erbij zeggen dat als ze iets goeds deden dat ze dat deden omdat ze christelijk zijn, of bij Jezus hoorden. Het is goed doen met een bijbedoeling: ik wil dat je me leuk vind en dat je het zo aantrekkelijk vind dat je uiteindelijk ook je bij mijn clubje wil aansluiten.

Troost bieden

Er zit veel ruimte in de opdracht om troost te bieden. De redenering begint niet vanuit mij, maar vanuit de ander. Het doel is niet richting mij, dus om de ander zich richting mij te laten bewegen, maar het is richting de ander.

Het gaat bruggen over van religieuze overtuigingen en richt zich in de eerste plaats niet op wat ik te brengen heb, maar wat de ander nodig heeft. Dit is absoluut niet het exclusieve domein van religieuzen, maar het is een universele kwaliteit die we in elkaar kunnen vinden.

Naastbestaanden

Vanuit Bright Elephant, ons bedrijf waar we sinds deze zomer zichtbaar aan werken, kijken we vooral ook naar onze medemens. Ons bedrijf gaat over de dood bespreekbaar maken, en over meer inzicht krijgen in rouw en het rouwproces. Wat kan je voor je naaste doen? Hoe kan je naast de ander gaan staan? Hoe zorg je als naastbestaande dat je de ander op de eerste plek houdt en niet jezelf en je eigen emoties laat bepalen. 

PS: Als je deze nog niet hebt, download ons e-boek ‘Rouwtijd’ gratis. De vraag is hoe je naast een ander kan staan die in rouw is. En abonneer je direct op de nieuwsbrief. Samen maken we de wereld een beetje mooier!

We hebben als mens veel aan onze medemens te bieden. Soms veel lelijkheid, boosheid en egoïsme. Maar dat is het echt niet alleen. Want kijk maar eens goed hoeveel we aan elkaar te bieden hebben in aandacht, troost, warmte en hulp. 

“When I was a boy and I would see scary things in the news, my mother would say to me, ‘Look for the helpers. You will always find people who are helping.’” ~ Mr. Rogers

Reden van bestaan

‘k Voel me al heel lang niet comfortabel met de marketingdrang van de christelijke boodschap waarin het uiteindelijk voortdurende pogingen zijn mensen te overtuigen van de juistheid van een bepaalde blik op de werkelijkheid en de noodzakelijkheid van andere ideeën over een eeuwige bestemming. 

Ik wil mezelf afvragen wat mijn reden van het bestaan is. Als ik wat meer troost kan bieden, dan ben ik al heel gelukkig met die reden van mijn bestaan en mijn bijdrage. Als mijn bijdrage is dat een vriend de herinneringen aan zijn overleden vrouw levend kan houden, dan is dat voor mij een gelukkige gedachte. Als mijn bijdrage is dat een onbekende zich gemotiveerd voelt om de blik op de ander te richten, dan ben ik daar gelukkig mee. Als iemand zich iets minder eenzaam voelt, door het vinden van herkenning in de dingen die ik schrijf, dan vind ik dat mooi. Als iemand hoop heeft gevonden in duistere tijden doordat ie werd geïnspireerd door mijn aanwezigheid of mijn woorden, dan voel ik me dankbaar.

Mijn levensmissie wil ik meer definiëren als ‘troost’ en ‘hoop’ bieden. Zonder oordeel. Zonder uitsluiting. Zonder bijbedoeling. Daarbij ben ik ervan overtuigd dat de wereld wat mooier en aangenamer wordt als we minder mensen ‘in onze club’ proberen te krijgen.

God is overal

Maar hoe zit het dan met de evangelisatiedrang? Tja, die krijg je natuurlijk als je naar de wereld kijkt als een soort zwart gat, een enorme leegte, waar je hard aan moet werken om er een beetje God te brengen. Je kan ook anders naar dezelfde werkelijkheid aankijken. Namelijk dat de wereld een uitnodiging is om overal het bijzondere te ontdekken, een licht dat schijnt en niet van hier is, overal en in iedereen vind je sporen van de Schepper, vind je indrukken van de hemel.

‘k Vind het idee nogal omhoog gevallen dat de aanwezigheid van de Allerhoogste van mijn inspanningen afhangt. ‘k Ben liever nieuwsgierig om me heen aan het kijken en overal het moois terug te vinden, juist ook in de donkere hoeken en de scherven van het bestaan.