St-Christophorus-1

Christophorus, de reus onder de heiligen

7 min leestijd

Afgelopen weekend organiseerde ik een herinnerdienst voor een vriend, ongeveer 40 dagen na het overlijden van zijn vrouw. Deze bijzondere viering organiseerde ik samen met Jan-Willem die onder andere het verhaal van Christophorus deelde als bemoediging en inspiratie voor de naasten die in rouw zijn. Het verhaal is zo prachtig, dat ik het hier graag deel.


“Draag elkaars lasten, want zo breng je wet van Christus in de praktijk.”
Dat is wat de apostel Paulus ons zegt.
In een wat zuiniger gekozen vertaling klinkt het:
verdraag elkaars lastigheden…
(Galaten 6:1-5)

Daar zit best wat ruimte tussen,
tussen verdragen en dragen en tussen lasten en lastigheden.
Bij het verdragen van lastigheden kunnen we op afstand blijven.
Maar wie andermans lasten wil dragen,
zal dichterbij moeten komen,
zal geraakt worden en zelf aanraken.

Er zijn echter ook lasten die we niet voor elkaar kunnen dragen.
Iedereen zal ook altijd
op zijn eigen manier zijn eigen last moeten dragen.
Het ene moment gebuktgaand,
op andere momenten onverwacht lichtvoetig.

Draaglast, maar ook draagkracht verschillen van dag tot dag,
soms zelfs van uur tot uur of minuut tot minuut.
Soms zijn de zwaarste dingen zo groot en ongrijpbaar,
dat we gespaard worden hun gewicht in hun volheid te voelen.
Soms zijn de kleinste dingen zo tastbaar
dat we dreigen te bezwijken onder de zwaartekracht.
Wat groot is en wat klein,
wat bezwarend is en wat verlichting brengt,
het is van te voren niet allemaal te voorzeggen.

De verhalende belichaming van dat besef,
vinden we in de persoon van Christophorus, of Christoffel, zo je wilt.
Patroonheilige van ondermeer reizigers en pelgrims.
van hen die van de horizon ontdekken,
dat die zich van hen verwijdert
met de voortvarendheid waarmee zij hem zoeken.
Van hen die gaandeweg leren
dat reizen het beste gaat als je zoveel mogelijk achterlaat.
Van hen die de lichte last verkiezen.

Verhaal in vele vormen

Het verhaal van Christophorus kent verschillende vormen.
Want zo gaat dat met verhalen, met herinneringen.
Wanneer zij worden overgedragen veranderen ze.
Want verhalen zijn net mensen,
en mensen zijn net verhalen.
Wordt een verhaal vertelt met kwaad in de zin,
verwordt het tot een leugen.
Verteld en herverteld in liefde echter,
wordt een verhaal meer dan waar.

Christophorus, de Christusdrager

Het verhaal van Christophorus begint bij zijn naam.
Voor wie zijn verhaal al kent, is het noemen van zijn naam,
hetzelfde als het vertellen van zijn geschiedenis.
Net als bij iedereen die je lief hebt: noem hun naam,
dan zullen zonder ernaar te zoeken,
beelden en belevissen boven komen drijven.

Christophorus, letterlijk: Christusdrager. Dat is hoe wij hem kennen.
Sommigen zeggen dat hij oorspronkelijk Reprobus heette.
Een naam in schaamte gedragen; reprobaat: afgekeurd, afgewezen.
Hij zou een reus zijn geweest uit Canaan.
Anderen menen dat zijn kanus zo afzichtelijk
was ze in hem daadwerkelijk meer een hond, een Canis, zagen.
Hij zou zelfs behoord hebben tot het volk der cynocefalen:
Hondhoofdachtige mensen wiens spraak meer weg had van blaffen,
althans in de oren van hen die het verstand niet hadden hen te verstaan.
In de kerk van het Oosten wordt deze heilige afgebeeld met een hondenkop.

Reprobus, was dienaar van een machtige koning.
Want zo had Reprobus besloten;
ik zal slechts die sterkste dienen.
Alleen wie staat, wie het hoofd fier hooghoudt, is waardig.
Op een dag vergezelde hij zijn heer op reis.
Langs de kant van de weg zong de Bard zijn lied.
Bij het horen van dit lied sloeg de koning met neergeslagen ogen een kruis.
Bij het zien van zoveel angst wist Reprobus dat zijn heer een meerdere erkende.
Daarop zei Reprobus: “Ik zal u blijven dienen heer,
maar alleen als u mij vertelt voor wie u toch zo bang bent
.”
Het is de dood, mijn zoon, van wie werd gezongen.”

Daarop verliet reprobus zijn heer, zijn huis en haard,
en zocht de dood…
Bij het vallen van de avond naderde een bende zwarte ruiters.
Onder de indruk van zijn verschijning
hielden ze halt bij Reprobus.
Reprobus vroeg: wie zijn jullie en op wiens gezag trekken jullie uit.
Wij dienen de dood,” zeiden de ruiters.
Dien hem ook en wordt met ons onoverwinnelijk.
Daarop voegde Reprobus zich bij hen.

Op een van hun rooftochten echter
stuitten zij op een gammele hut in het bos.
Binnen brandde een zacht licht en op het dak stond een kruis.
Bij het zien van dit teken maakten de ruiters rechtsomkeert
en gaven hun paarden de sporen.

Reprobus bleef verbijsterd achter, daalde af van zijn paard
en klopte aan bij de hut. Een kluizenaar deed open.
“Vrede voor jou, mijn vriend, in naam van Christus Jezus, Onze koning.”
Toen begreep Reprobus dat deze Christus
sterker was dan de dood en dat hij Hem voortaan zou dienen.
Maar hoe?” vroeg hij aan de monnik
Hoe moet ik Hem dienen?
Bid iedere dag.
Onmogelijk,” antwoorde Reprobus. “Ik ben te rusteloos.”
Vast dan.”
Onmogelijk, mijn honger is niet te stillen.”
Bestudeer dan de schriften.”
Ontmoedigt sloeg nu Reprobus zijn ogen neer:
Nooit heb ik leren lezen,” antwoorde hij.
Draag dan,” zei de monnik
een ieder die de oversteek moet maken,
over de woeste wateren.
Laat jouw kracht hun kracht zijn.
Dien hen. Zo zal je Christus dienen
.”

Reprobus betrok daarop een eenvoudige hut
aan de rand van de rivier.
Vanaf die dag droeg hij iedereen die bij hem aanklopte door het water.
Op een avond, het was al laat
werd er drie maal aan zijn deur geklopt.
Reprobus deed open, maar zag niemand die over wilde steken.
Niet veel later gebeurde het opnieuw.
Reprobus opende opnieuw de deur, weer niets.
Ten derde male werd er geklopt.
Om de teleurstelling voor te zijn,
opende Reprobus de deur met een gebogen hoofd.
Toen hij echter opendeed, zag hij een kind staan:
Breng mij naar de overkant Reprobus. Draag mij met je mee.”
Hoewel het al laat was, ging Reprobus in op zijn verzoek.
Een laatste oversteek voor het slapen gaan.

Hij zette het kind op zijn schouders en stapte als altijd het water in.
Maar Gaandeweg begon hij te bezwijken onder de last die hij droeg.
Het water stond hem aan de lippen.
Ter nauwernood bereikten ze de overkant.
Nog nooit had Reprobus de dood van zo nabij gesmaakt.

Het kind echter, keek Reprobus onverstoord en vredig aan en zei:
Draag niet langer de last van deze wereld.
Die heb ik reeds gedragen. En daarmee ook jou.
Vanaf nu zul je dragen de naam Christophorus
Omdat je ook mij gedragen hebt
.”

Kom vanaf nu, naar mij toe,
wanneer je vermoeid en belast bent,
en ík zal je rust geven!
Neemt mijn juk op je
en leer van mij
dat ik zachtmoedig ben
en nederig van hart,
en je zult rust vinden
voor je ziel

want mijn juk is zacht
en mijn last is licht!

(Matteüs 11:28-30)

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

Abonneer
Laat het weten als er
guest

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties