Op een graf leef je niet, toch? Deze twee jongens wonen samen met de ouders in een schuurtje op de begraafplaats. Vaak slapen ze buiten, op een graf. Ik zag op de begraafplaats dat er ook ruimten onder sommige graven zijn gemaakt, zodat er een droge plek is om te slapen als het regent…

Deze twee jongens zitten in een project. De ene jongen, met het grote hoofd, heeft een soort kanker gehad (‘k weet niet of het nog steeds zo is). Hij is de domme van de twee. Sorry dat ik het zo zeg, maar zo werd het even uitgelegd door de ouders. De andere jongen is de hoop voor het gezin.hij krijgt de kans om te leren en zijn familie te onderhouden. En kans om uit deze grafstemming te komen.

Even geen tranen

Is het genoeg zo, al deze verhalen? Ik merk in mezelf dat ik een tax aan het bereiken ben. Dat ik gewoon vol zit. Vandaag heb ik tot mijn schrik een beetje mijn hart gesloten. De tranen kwamen niet, de pijn voelde ik niet. Niet zoals gisteren. Ben ik er nu al aan het wennen? Dat geloof ik niet. Maar misschien kan ik het niet allemaal hanteren. Ik kan me niet blijven verbazen, ik kan niet al het verdriet en de uitzichtloosheid meenemen.

Ik bid dat ik de tranen van Vader God zal blijven huilen. Om vervolgens op te staan en de dingen te doen die in mijn mogelijkheden zijn om zorg te dragen voor de armen, de weduwen en de wezen.

Kerstverhaal

Vandaag sprak ik de Leger des Heils kapitein van het project en vroeg hem waar Jezus was. Hij legde het uit aan de hand van de geboorte van Jezus. De koning was geboren, maar als de Koning geboren was in een paleis dan hadden de herders er niet eens naar binnen mogen komen. Hij kwam in armoede, zodat iedereen Hem kan ontmoeten. Alles wat je voor de minste doet, doe je voor Hem. Jezus identificeerde zich vanaf het begin met de armen.

De kerk heeft een mooie uitdaging. Gods koninkrijk zichtbaar maken door de liefde van Jezus te laten zien (en er zeker niet alleen maar over praten).