Erkenning voor de dominee
Bij de inzegening van mijn broertje als dominee in zijn nieuwe gemeente, een Christelijk gereformeerde kerk, merkte ik de neiging om op bepaalde momenten even te klappen. Omdat het mooi was, om aan te moedigen. Maar natuurlijk doe je dat niet. Niet gepast. Gepaste stilte, dat wel. Maar het voelt wel een beetje eng en gespannen. Vandaag in het Nederlands Dagblad een verhaal over de nodige erkenning die een dominee nodig heeft.
Kelly van Nimwegen, theologiestudent in Utrecht, schreef er een stuk over in de krant van 18 januari. Ze meent dat de dominee zo vaak kritiek krijgt, omdat alle eer aan God toekomt. ‘Gaat er echter iets mis, dan is dat een heel ander verhaal. Dan mag de vinger richting dominee.’ Het liep uit op een pleidooi: zoals ieder mens heeft een predikant erkenning nodig, geef hem een applausje. (bron)
Applausje voor de Heer
‘k Ben benieuwd als ik eens een onderzoekje zou doen onder collega voorgangers en predikanten hoe vaak zij bemoedigd worden, hoe vaak zij erkenning krijgen, dan vermoed ik dat het beeld wat somber is. Maar laten we eerlijk zijn, het is wel een dilemma die dominee’s, sprekers, aanbiddingsleiders en artiesten hebben. Je zet je gaven en talenten in die je van God hebt gekregen. Dus waarom zou jij daar eer en erkenning voor ontvangen? Hooguit een applausje voor de Heer.
“Je hebt er nog maar weinig van begrepen”
Erkenning is een bekende motivatie voor je gedrag. Dus zoeken naar erkenning en bevestiging kan je afhankelijk maken van mensen. Als voorganger ben je natuurlijk alleen van de erkenning van de Heer afhankelijk. Ja… maar de praktijk is wel lastig. Veel predikanten, ouderlingen, leiders in kerken worden leeg getrokken omdat ze vooral de kritiek horen. De dingen horen die nog niet goed zijn, die jij nog niet heb begrepen, die anders moeten.
Op mijn eerste preek (in mijn bijbelschooltijd) kreeg ik een hele fijne reactie. Veel bemoediging. Maar deze weet ik niet meer. Wel die ene opmerking van een oudere broeder: “Bedankt voor de preek. Je hebt er nog maar weinig van begrepen.”
Reageer: hoe gaat bemoediging?
Hoeveel bemoediging heb je nodig om kritiek te neutraliseren? En welke bemoediging zou jij willen hebben? Hoe dan. Wat is gepast? Prima om een applausje te krijgen. Maar is dat de oplossing? Ik weet het even niet. Zelf denk ik dat er geen vast recept is. Of zijn er wel kaders? HELP! GRAAG REACTIE!
En zijn er creatieve manieren om een voorganger te bemoedigen?
Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.
PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!
[yarpp]
Laat ik als “gewoon kerklid” proberen een kleine bijdrage te leveren. Ik merk dat ik het lastig vind om een predikant aan te spreken over een goede preek. Zo een waar je echt van aan het denken bent gezet. Of gewoon heel enthousiast omdat je door de verkondiging op een nieuwe laag, een nieuw verband, een nieuwe betekenis van een “bekende” bijbelpassage. Ik zou nog eerder een mailtje sturen als ik het ergens hardgrondig mee… Lees verder »
Boeiend punt. Ik ben overigens blijer met iemand die na afloop nog eens ingaat op een gedachte uit de preek dan met een reactie “mooie preek” of zo, hoe plezierig dat ook is. Aardige herinnering: mijn vader was predikant in Drenthe. Ach, zei iemand, ze verwachten veel te veel van een dominee. Als je nou acht goede preken in een jaar hebt, dan vind ik dat prachtig. Zijn hoogste compliment luidde vervolgens: “dominee, dat was… Lees verder »
Goede aanvulling! Ik denk altijd dat een opmerking als “dat was een fijne preek” echt niet dat is wat je wilt horen. Uiteindelijk wil je op een of andere manier, in het ene of ander gebied, mensen in beweging zetten.
Mooi compliment die “ene van de acht”. Ik herinner me een compliment van een gast van een jaar of 14/15. Hij zei dat hij eindelijk de preek had begrepen en helemaal had geluisterd :)
Toen mijn voorganger 4 weken preekte over Goliath hebben we hem als bemoediging er maar naar toegestuurd (sixflags)!
Ik begrijp de vraag naar erkenning maar hij zou toch weg moeten vallen door je overtuiging
Leuk idee! Kijk, dat de vraag naar erkenning zou moeten wegvallen… dat denk ik zelf niet. Juist niet. Er is soms grote eenzaamheid bij voorgangers. Er is ook zoiets als bemoediging en aanmoediging.
Hoi Wouter, helaas beschrijf je de actualiteit in veel kerken en gemeentes. En het is pijnlijk om daarin de passieve , consumerende rol van het gemiddelde gemeentelid te moeten onderkennen. Zelfs in onze Baptistische traditie van een actieve betrokkenheid van alle gemeenteleden, waar de voorganger, oudsten ook gewoon gemeentelid zijn dreigt te veranderen in een situatie die je beschrijft. Als we echt iets aan deze situatie willen doen en de oorzaak willen aanpakken dan wordt… Lees verder »