Je kan van fijn romantisch drama houden, of juist lichtvoetige komedie. ‘k Moet toegeven dat ik een beetje een nerd ben. En romantisch drama is meestal niet aan mij besteed. Ik reken me onder de groep Whovians (*), hou van sciencefiction, schiet al direct in de Middle-Earth-modus bij de eerste klanken van de Lord of the Rings soundtrack, heb vol spanning de laatste Star Wars trailer gekeken, zit op het puntje van m’n stoel als er nieuwe foto’s uit de ruimte binnenkomen… Ik kan de lijst nog wel heel wat langer maken. Hou je er niet van, lees dan vooral niet verder. Dit is een Doctor Who blogje…

Stap nieuwe werelden in

Er zijn best heel wat mensen die een beetje sciencefiction gewoon niet kunnen verdragen: het is niet concreet, het kan niet echt gebeuren, de regels van het leven zijn anders dan in het gewone leven. Maar precies deze dingen vind ik nu juist tov! De verhalen en de films openen nieuwe werelden waar ik binnenstap.

Het interessante is dat sciencefiction helpt om te denken buiten onze bubbel waarin we opgesloten zitten: de bubbel van tijd en ruimte. We zitten vast in het hier en nu. We kunnen wel wat reizen buiten de ruimte, maar meer dan een teen buiten de deur van onze aarde hebben we eigenlijk niet gehad.

Is Doctor Who een religie?

Hier heb ik een grappig filmpje voor je (Engels) waarin wordt uitgezocht of Doctor Who met z’n TARDIS (de tijdmachine van Doctor Who die de vorm heeft van een politiebox) misschien een religie is. Want Doctor Who is tenslotte een bovennatuurlijke held, hij gaat soms een soort van dood maar regenereert weer in een nieuw leven, hij reist door tijd en ruimte, is toegewijd aan de mens die hij tot het uiterste wilt beschermen. En hij geeft hoop aan de mensheid en laat ze zien dat het leven hier en nu slechts een klein deel van de werkelijkheid is. Doctor Who strijdt tegen het diepste kwaad dat er maar kan bestaan, de Daleks. De Daleks zijn verantwoordelijk voor het uitroeien van vredelievende werelden en kennen geen emoties anders dan “exterminate, exterminate!“.

Doctor Who en tijd

Hoe helpt bijvoorbeeld Doctor Who om God te begrijpen? Voor veel mensen zijn films en verhalen bijna spirituele werkelijkheden. Maar vooral het perspectief is interessant. Zoals op een gegeven moment Doctor Who gevangen zit in de tijd door de huilende engelen (weeping angels) en hij uitlegt hoe tijd eigenlijk werkt:

“Mensen gaan ervan uit dat tijd een strikte progressie van oorzaak en gevolg. Maar in werkelijkheid, als je het bekijkt uit een niet-lineair en niet-subjectief standpunt, dan is tijd meer als een grote bal met wibbly-wobbly timey-wimey stuff.”

Ergens lijkt het of God ook zo kijkt van buiten onze tijd-bubbel. We zitten hierin vast, maar wat als er iets of iemand is, die van buiten deze bubbel kan kijken. Kijk, af en toe is Doctor Who gewoon een gekke, bizarre en briljante serie. Maar soms spreekt het zo de diepe verlangens van de mens aan, dat het bijna religieus aan doet. Het snijdt thema’s aan als lijden, verlies, keuzes maken, zelfopoffering, blijdschap, nieuwsgierigheid… Maar het gaat ook vooral over liefhebben.

Eenzame held

De held wordt vaak niet herkend. Weinig beseffen van welk kwaad de wereld is gered. In de Episodes van Doctor Who worden af en toe eerdere galactische oorlogen genoemd waar de Doctor eigenhandig zorgde dat het kwaad niet won. Ondanks al de heldhaftigheid  blijft Doctor Who een eenzame held. Zeker voor ons aardlingen. Wat dat betreft is de afscheidstournee van de tiende Doctor Who (gespeeld door David Tennant) een bijzonder emotioneel moment. Hij gaat in stilte al zijn dierbare vrienden langs, om ze nog eenmaal te zien. Maar de meesten herkennen hem niet. Donna Nobel niet meer. En zelfs Rose Tyler niet, die een van zijn meest dierbare vrienden is. Of wacht… zou worden. De eenzaamheid voel je in alles… Daarna stapt hij het leven uit (en regenereert in de elfde Doctor, gespeeld door Matt Smith). Voor mij is dit misschien wel het mooiste uit de hele serie…

De andere eenzame held

In de kerk geloven ze dat Jezus naar de hel ging toen hij stierf (lees de apostolische geloofsbelijdenis). Wat er precies gebeurde en hoe, dat wordt er niet verteld. Wat die hel zou moeten zijn ook niet. Maar ergens is het de held die, buiten het blikveld van iedereen, de werelden redt. Eenzaam en in de stilte. Geen vrienden meer. Maar eigenhandig, vol risico, is de goede held die het kwaad in het gezicht kijkt. Een clash van The Force met de Dark Side (Star Wars). Om vervolgens in stilte en redelijk privé terug te komen bij z’n oude vrienden. En wie het zien wil die ziet het. Maar aan de rest, de grote massa, gaat het ongezien voorbij.

Tjonge… ik ben toch best religieus hè.

(*) Whovians zijn echte Doctor Who nerds.