God verbergt zich in het doodgewone

Even geen jingle bells, geen white christmas uit mijn speakers. Liever een stille nacht zonder mierzoet kerstsfeertje. Had ik geen zin in. Misschien ook omdat ik merk dat God maar moeilijk vindbaar is in de overmatige kerst glitter en glamour. Het is een beetje tegenstrijdig met hoe het verhaal volgens mij is gegaan. Een verhaal dat juist iedere glitter en glamour mist. Hier mijn kerstgedachte met als ingrediënten: een tienerzwangerschap, tovenaar Radagast en vluchtelingen.

Een tienermeisje is zwanger. Foutje zou je zeggen. En de zwakke smoes is dat God hier achter zou zitten. Haar verloofde, Jozef, heeft het niet gedaan. Dus ja, als hij niet achter de zwangerschap zit, dan iemand anders. Het is niet alleen ontrouw van Maria naar Jozef, maar zeker ook onhandig en riskant in de samenleving van Israël in de tijd van de romeinse overheersing. Jozef besluit om in stilte de schuld op zich te nemen en weg te gaan. Zodat iedereen zou denken dat hij niet heeft kunnen wachten en met Maria geslapen heeft en er nu stilletjes tussenuit is geknepen.

Jozef

Even tussendoor hè, eerlijk gezegd vind ik Jozef ten onrechte nogal eens weggeschoven in de kerststal. De os en de ezel hebben over het algemeen een prominentere plek in een gemiddelde kerstscène dan deze jonge ondernemer. Maar Jozef is een echte man volgens mij. Een die de schuld op zich neemt. In ieder geval wilde hij dat doen, want in een droom vertelt een engel hem dat Maria geen kletspraatje heeft opgehouden.

Schuurtje

Door omstandigheden zoekt het jonge stel een plek in Bethlehem op de avond dat Maria gaat bevallen. Nergens is plek. Logisch eigenlijk, wie wil de puinhoop en overlast hebben van een bevalling? Een schreeuwende moeder, opgewonden vroedvrouwen, en een huilend kind in je hotelletje is niet echt goed voor de klandizie. Dus… dan maar in een schuurtje overnachten. We hebben hier maar een kerststal van gemaakt. Nee, niets kersterigs aan hoor, zo’n ellendig schuurtje.

Klein publiek

Er moeten engelen zijn geweest. Inderdaad, als ik God zou zijn geweest zou ik het ook groots aanpakken. Iets als het “Amen” uit “The Messiah” van Händel, een uitvoering met veel koperblazers. En opvallend, machtig, indrukwekkend en majestueus.

Echter, de Allerhoogste heeft een wat beperkt publiek gekozen. Het hele publiek bestond uit een paar herders die ’s nachts moesten zorgen voor de kudde schapen die graasden in de heuvels rondom het stadje Bethlehem. Over het algemeen niet echt goed volk. Verder heeft niemand deze glimp van de hemel gezien. Toch een gemiste kans zou ik zo denken.

Radagast

Na een aantal maanden komen magiërs uit verre oorden een klein kind opzoeken. Doet me altijd denken aan de druïde uit Asterix en Obelix. Of Radagast, de vreemde tovenaar uit de Hobbit. In ieder geval was het vreemd publiek, maar het lijkt of zij een van de weinigen zijn geweest die bij Jezus Jozefszoon op kraamvisite kwamen.

Afghaans vluchtelingengezin

Ergens in de tijd daarna breekt de ellende uit in het anders zo vredige stadje. Een boosaardige koning zoekt naar een klein kind dat mogelijk een bedreiging vormt voor zijn koningschap. Om zeker te zijn dat hij niets over het hoofd ziet laat hij gemakshalve alle jongetjes onder 2 jaar doden. Maar Jozef, Maria en kleine Jezus zijn dan al op de vlucht. Want weer hebben ze informatie gekregen van het hemelse hoofdkantoor. Een jong gezin is op de vlucht, ergens in het midden-oosten, omdat ze nergens veilig zijn.

Zoetsappig?

Vertel me nu eens… wat is hier nu romantisch en zoetsappig aan?

Als ik God zou zijn, dan zou ik het anders hebben aangepakt. Niet zo twijfelachtig, niet zo onbeduidend, niet zo gewoontjes, niet zo kwetsbaar, niet zo onherkenbaar. Ik zou, als de hemel toch mijn domein is, gewoon een tipje van de sluier van de hemel halen. Ik zou met mijn donderende stem even iedereen laten weten hoe het nu eigenlijk zit. Ik zou het engelenkoor vervangen door een engelenmacht en die laten marcheren door alle grote steden van die tijd en ik zou hen geweldige overwinningsliederen laten zingen en hen laten aankondigen dat er slecht één koning is en dat deze zojuist is geboren. Alhoewel, misschien had die geboorte totaal niet nodig geweest. Zonder had ook gekund. Zou ik denken.

Ingewikkeld

Daarom vind ik kerst ook zo ingewikkeld. Omdat God blijkbaar zo onherkenbaar is. Hij is niet te vinden in het grote publiek, niet in de grote massa. Nauwelijks iemand heeft het doorgehad. En niemand kon bedenken dat deze tienerzwangerschap zo anders was dan slechts een foutje door de verliefdheid van vader en moeder. En bijna niemand zag in dit kleine jochie méér dan gewoon een klein jochie. Wie het wel zagen waren bijzondere figuren. Het waren vooral geen standaard nette mensen. Zou jij iets van God hebben gezien in dit jonge gezin dat op de vlucht was voor een boosaardig regime?

Het doodgewone

Blijkbaar moet ik ook mijn hele verwachting van God bijstellen. God verbergt zich blijkbaar graag in het doodgewone, in het kwetsbare, in het zieke, in de stadsgek, in de misdadiger, in de druïde, in de arme, in de foutjes. Misschien is dat wel de reden waarom hij zo moeilijk te vinden is.

Mooie kerstdagen gewenst!