Als ik nu naar de wereld kijkt, dan is het de vraag wat ik zie. Naar welke wereld kijk ik eigenlijk? Een wereld die mediageil is, die van viral naar viral hopt, die iedere dag een verse shot medianicotine nodig heeft om weer verder te gaan met de dag? Een waarin een politicus weer een circus heeft ingericht met zichzelf in het middelpunt? Een waarin een ramp nieuws is maar waarin het goede en mooie dat meestal zijn? Een waarin de show prima kan zijn, maar waarachter een schimmig gebied is waar met groot geld aan touwtjes wordt getrokken en besluiten worden genomen?

Als dat de wereld is waar ik naar kijk, dan krijg ik de neiging om vol schaamte mijn hoofd in mijn armen te verbergen en weg te kijken. Van deze wereld wil ik eigenlijk geen onderdeel zijn, maar besef dat ik er middenin sta. Dagelijks scroll ik door een eindeloze hoeveelheid berichten op Facebook en Twitter, vergaap ik me aan prachtige dingen op Instagram, probeer mijn mailbox bij te houden… En alles moet maar excited zijn en geweldig en prachtig en supertoll! Met breedgrijnzende politici zou je denken dat het allemaal een behoorlijk feest is. Maar dat is het eigenlijk helemaal niet. Maar wie durft dat eigenlijk toe te geven?

Een andere wereld zien?

Is er een andere manier om naar dezelfde wereld te kijken? Ik zou zo graag de wereld willen zien met gewone medemensen die elkaar begroeten met een welgemeend goedemorgen, een waarin een labeltje alleen wordt gebruikt om iemands unieke plek te onderstrepen, een wereld die niet slaaf is van de eeuwige economische groei, een waarin niet het snelle geld bepalend is. Er zijn zoveel mensen die geven, zonder iets terug te verwachten. Al die mensen die niet met de hype van de media bezig zijn, maar hun tijd, aandacht, zorg en geld investeren in de ander die het minder heeft getroffen. Ze hebben geen grote podia, het nieuws staat er niet met de camera bovenop.

Gandhi (1982)

Deze week keek ik de film Gandhi uit 1982 en ik huilde diep van binnen. Omdat het degelijke en vooruitstrevende Westen niets van de macht wilde inleveren in India. Ze waren te dom, ze zouden het nooit kunnen. Gandhi is in opstand gekomen. Niet met geweld, maar met een geweldige geweldloosheid. Het was niet laf, niet slap, niet angstig. Het was met de moed van helden om niet terug te slaan tegen iemand die je onrecht aandoet. Maar de opstand begon ook bij henzelf. Weg met de verschillende klassen, weg met de onaanraakbaren. Niemand is meer waard dan de ander.

Wat hoop ik op een nieuwe Gandhi die opstaat met de kracht van kwetsbaarheid, de kracht van soberheid en met een diepe overtuiging dat alleen het kwaad alleen effectief bestreden kan worden met geweldloosheid. Naar die wereld wil ik kijken. Een wereld waarin onbekende heiligen hun leven ‘verdoen’ aan het verzorgen van stervenden. Hoe wordt de wereld daar nou beter van? We noemen hen ondertussen heiligen. Denk aan moeder Theresa.

Gewone mensen en ongewone dingen

Noem me een dromer, een zonder realistische blik op onze wereld. Toch waren de helden van Lord of the Rings slechts de weinig belangrijke hobbits. Tijdens hun eenzame reis vraagt Sam zich af of hun verhaal, het niet zelfgekozen lot van het dragen van de ring van het kwaad, überhaupt in een verhaal of lied terecht zou komen. Misschien willen we te graag de grote verhalen vertellen van helden die grootse en fantastische dingen doen, die een publiek hebben die hen aanbidt.

Zijn de echte helden niet veel moeilijker te vinden? Deze verhalen zijn veel mooier om te vertellen en ook veel inspirerender om naar te luisteren. Ze hebben echter geen miljoenen kapitaal voor marketing. Deze heldenverhalen hebben gewone mensen nodig die ongewone dingen willen doen.

Ter inspiratie

Dit is een protest-toespraak van Gandhi uit de met Oscars overladen film Gandhi (1982). Zo kan je dus ook opstaan tegen onrecht.

“I am prepared to die, but there is no cause where I am prepared for to kill.”

Om de moorddadige onlusten tussen Hindoes en Moslims in India te stoppen is Gandhi in hongerstaking gegaan. Om te voorkomen dat Gandhi sterft, stoppen de Moslims als eerste. Uiteindelijk stoppen ook de Hindoes en dan gebeurt dit.

Ook als je de film eerder al eens zag, kijk em nog eens. De film staat trouwens ook op Netflix.