Je geloof brokkelt af en bij iedere nieuwe vraag die je jezelf eerlijk stelt vallen er weer allerlei oude waarheden om? Hoewel het vaak als een bevrijding voelt om je los te maken van de oude knellende banden van een geloof waar je mee opgroeide of een geloof dat je eerder omarmde, is het voor veel twijfelende gelovigen ook een heel proces vol tranen en rouw. Het kan voelen de eerste heerlijke stralen zonlicht die door het kapotte dak op je beginnen te schijnen, maar waardoor je ook de werkelijkheid onder ogen ziet van een ooit zo mooie kathedraal in vervallen staat. Moet je nu blij zijn of juist verdrietig?

Maar zijn het je geloof en religie die zijn afgebrokkeld? Of is het misschien omdat we als mens niet goed zijn om de werkelijkheid van ons bestaan onder ogen te zien? Wees eerlijk, het is niet eenvoudig om toe te geven dat er zoveel is stukgegaan en om de scherven van je eigen leven onder ogen te zien.

Is het de kerk die mij heeft gebroken? Is het het geloof dat ik heb meegekregen en dat ik van harte heb omarmd, dat pijn en teleurstelling heeft veroorzaakt? Waar komen mijn tranen vandaan? Dat zijn eerlijke vragen die ik mezelf blijf stellen. Externaliseren van het probleem is het eenvoudigste: ik heb het niet gedaan, het ligt buiten mij. Anderen hebben het gedaan. Maar daarmee ben ik nog steeds niet eerlijk naar mezelf toe.

Overal waar ik ben, of dat nu in een kerk, in een religie, of er buiten is, overal kom ik mensen tegen. Overal heb ik anderen nodig, want de behoefte aan verbinding als mens met andere mensen blijft altijd aanwezig. Juist deze mens-tot-mens relaties zijn wat het leven mooi en tegelijkertijd kwetsbaar maken. Ik kan de kerk het niet kwalijk nemen. Binnen en buiten de kerk hebben mensen hun eigen kokers waar ze door kijken en hebben ze hun eigen oordelen en vooroordelen, hun eigen visie op hoe het leven geleefd moet worden en welke waarden er gehanteerd moeten worden. Wat dat betreft is er erg veel religie buiten de kerk te vinden, al noemen we dat vaak geen geloof. Het is niet het probleem van religie, we moeten onder ogen zien dat wij mensen zo in elkaar zitten en we vaak te maken hebben met botsende wereldbeelden.

“Hij heeft Mij gezonden om aan armen het Evangelie te verkondigen, om te genezen die gebroken van hart zijn…” Lukas 4:18

Soms kom ik God tegen. Ik ben door de tijd wel anders gaan kijken. Waar ik hem vroeger vooral in de kerk tegenkwam, in de mooie gedachten en woorden van genade en acceptatie, daar kom ik hem nu zo vaak buiten de kerk tegen. In mooie verhalen en persoonlijke gebaren van acceptatie en liefde. Het zijn voor mij de momenten van de eeuwigheid, momenten die verder gaan dan de vluchtigheid van het dagelijkse leven.

Mijn wens is dat anderen de liefde en acceptatie van God in mij tegenkomen. Er is veel gebrokenheid, veel duisternis, er zijn veel tranen en hopeloosheid. Als God er is, dan is hij juist daar. Waarom zou ik weglopen van mijn tranen en mijn rouw als ik weet dat juist daar de liefste omarming te vinden is? Met de scherven van mijn leven ervaar ik dat er zoveel is dat weer hersteld kan worden.

Mijn wens voor jou is dat je God ontmoet. In de hemel of in de hel. In het licht of in het donker. In de blijdschap of in de tranen. Ik wens je een liefdevolle omarming van liefde en acceptatie toe.