de melkweg

Als de stilte van God genoeg is

4 min leestijd

Er is een periode in mijn leven geweest waarbij specifieke bijbelteksten mijn leven richting gaven. Had ik een uitdaging, dan was de Bijbel daar voor mij. Hoe? Nou, ik moest bijvoorbeeld een groot besluit nemen. Besluiten of je wel iets moet doen, een baan nemen, op reis gaan, geld weggeven, en noem maar op. Er was altijd wel een passende Bijbeltekst. En als er geen Bijbeltekst was, dan was er wel een innerlijke stem die me richting gaf. Zo heb ik jaren mijn leven geleefd. Het was plezierig, want voor iedere stap was er wel richting die God me gaf.

Het werd stil

Tot het niet meer zo werkt. Tot het stil blijft. Tot iedere Bijbeltekst die je leest werkelijk niets bijzonders lijkt te zeggen. Ik merkte dat ik nogal bijzonder omging met willekeurige Bijbelteksten, dat ik er allerlei waarden in legde die er helemaal niet in lag. Ik merkte dat ik Bijbelteksten uit zijn context haalde, om maar betekenis voor vandaag te geven.

Ik heb het mezelf kwalijk genomen dat ik zo leefde. Had ik altijd alles ingebeeld, dat van die aansprekende Bijbelteksten en dat van die innerlijke stem die me begeleidde? Het werd stil. Er was geen stem meer, geen aansprekende Bijbeltekst die precies paste op mijn dag. En bidden hielp niet om dit maar op te lossen.

God als psychologische truc?

De vraag heeft zich opgedrongen of dat wat ik God noemde überhaupt wel bestond. Of dat deze ‘god’ misschien gewoon het product was van mijn eigen inbeeldingsvermogen. Een soort psychologische truc waardoor ik meer moed had om besluiten te nemen of waardoor ik mezelf niet alleen voelde in het leven. Deze ‘god’ die ik kende was stil geworden. Het was donker geworden. Bidden had geen zin, want er kwam toch geen antwoord. De Bijbel waar ik van hield raakte zijn magie kwijt. Het voelde moederziel alleen.

Welkom in de donkere nacht van de ziel.

Geen verantwoordelijkheid

Misschien had het te maken met dat ik niet had geleerd om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor alle besluiten van de dag. Waarom zou ik een Bijbeltekst nodig hebben om het goede, het moedige, het ongelofelijke te doen? Waarom kan ik dat niet zelf besluiten? Waarom moet ik bidden om een goddelijke influistering, terwijl ikzelf kan nadenken en besluiten kan nemen?

Vrede

Toch is dit niet het einde van het verhaal. Ik denk zelf dat ik afscheid moest nemen van een godsidee dat me was aangeleerd. Een godsidee die bestond uit een bepaald gebruik van bijbelteksten, van een soort innerlijke communicatie. Een godsidee waarbij de Bijbel als een soort magisch communicatiemiddel functioneerde.

Maar de vrede was niet weg. Het stoppen met bidden voelde onwennig, maar het voelde niet leeg. Misschien was ik helemaal niet gestopt met bidden, maar wel gestopt met een bepaalde aangeleerde manier van bidden. Iets met handen samen, ogen dicht en afsluiten met Amen. Maar is dat bidden? Hoe kan je op deze manier bidden zonder ophouden?

Niet weten en niet alleen

Ik ben geloof kwijtgeraakt. Ik ben goden kwijtgeraakt. Ik ben op reis gegaan en heb de bekende wereld achtergelaten. Het voelt als een reiziger die soms in de duisternis staart. Weet je dat als het echt donker is, pikkedonker, dat je dan opeens hele andere dingen gaan zien? Alleen in het pikkedonker, zonder lichtvervuiling, kan je de melkweg zien aan de donkere sterrenhemel. Pas in het pikkedonker zie je de prachtige violette kleuren aan de zwarte hemel. Er zijn weinig dingen zo mooi dan het eindeloze in de donkerste nacht.

In de donkere nacht is ook vrede. Het is prima.

Omarm het onbekende

Ik heb de innerlijke stem en de Bijbelteksten niet nodig om op reis te gaan. In de duisternis is het stil, een vredige stilte. God zal er wel zijn. Daar hoef ik niets bij te voelen en niets bij te ervaren. Ik hoef hem of haar niet aan te wijzen. Ik hoef God niet te omschrijven. En ook niet krampachtig maar proberen God vast te houden. Ik leer het onbekende omarmen.

Als ik weer eens een pikdonkere nacht naar boven kijk en me verbaas over het eindeloze wat ik daar zie en over het eindige wat ik zelf ben, dan is dat adembenemend. Hoe donker het dan ook is, meer heb ik op dat moment niet nodig.

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

Abonneer
Laat het weten als er
guest

11 Reacties
Nieuwste
Oudste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Pierre
Pierre
5 jaren geleden

Te veel kennis en te weinig geloof. Volgens kunnen we God niet kennen. Hij is te groot, Hij gaat ons verbeeldingsvermogen te boven, hoe zou ik hem dan kunnen beschrijven! Ik ben wie ik ben.

Tim
Tim
6 jaren geleden

Herkenbaar stuk. Dank voor het nemen van de moeite om dit in tekst te vatten en te delen met ons.

Daniel
Daniel
6 jaren geleden

Dank je Wouter, door oa dit stuk realiseer ik me weer dat er in mij toch meer Licht& Liefde leeft dan ik mezelf wel eens toereken.. en mijn twijfels en zoeken er mogen zijn.
Geniet van de eerlijkheid en je zoektocht naar echtheid in je teksten!

Piet Hardendood
Piet Hardendood
6 jaren geleden

Wouter ik zei/dichtte het ooit eens zo; Wat zullen wij nog spreken? jouw stem zo ongeweten jij jouw stem hij resoneert de eeuwen als de golfslag van het tij jouw stem zo onbegrepen jij ligt als onwetend op de lippen van hen die steeds maar spreken jou zoeken daar waar je niet bent jouw stem die wind doet liggen water opzweept tot een vloed jouw stem als stille kreet pijnlijk verdwenen in lichte ochtendgroet we… Lees verder »

Ruben Hadders
Ruben Hadders
6 jaren geleden

Klinkt alsof je agnost bent nu, klopt dat?

wendy
wendy
Antwoord aan  Ruben Hadders
6 jaren geleden

Ik merk dat dat wat jij schrijft ik het eigenlijk altijd zo heb beleefd. Maar dat ik me zo laat meezwepen door anderen die charismatischer zijn of doen (wat natuurlijk prima is), maar dat ben ik niet. En wie ben ik dan als ik daar aan mee doe: dan ben ik nep. Niet echt. Het is fijn jouw blogs te lezen waarna ik dan denk: Huh, ja maar dat doe ik al heel lang..dus ik… Lees verder »

Ruben Hadders
Ruben Hadders
Antwoord aan  Ruben Hadders
6 jaren geleden

Het gaat natuurlijk niet om mijn definitie van een gelovige of om het plakken van etiketjes. Maar waarom ik de vraag stel? Omdat je schrijft over God als “een onbekende” en dat je “hem of haar” niet kunt beschrijven. En je tevens stelt niet echt zeker te weten of God wel bestaat – maar het wel hoopt. Daarmee klink je als een agnostisch theist. Maar dat ben je niet, begrjp ik. Daarom ben ik nieuwsgierig:… Lees verder »

wendy
wendy
6 jaren geleden

” In de donkere nacht is ook vrede. Het is prima.” Precies die zin, is mijn redding in mijn donkere dagen. Omdat het donker soms voor mij duister voelt..is die vrede voelen voor mij het licht. Door te aanvaarden dat in het donker dus rust en vrede kan zijn, val ik soms minder diep dan voorheen. Soms kon ik me schuldig voelen als mensen zeiden: “hej maar je bent niet alleen he, God is bij… Lees verder »