Ik zat denk ik nog op de lagere school. We gingen met de hele familie ergens uit eten. En zoals een goed christelijke familie betaamt werd gevraagd om de radio uit te zetten en de andere gasten om stilte gemaand. Want… er moest gebeden worden. Het was een van de schaamte momenten die ik me nog levendig weet te herinneren. Het totale ongemak dat ik voelde omdat onze manieren werden opgelegd aan het hele establishment, inclusief de andere wandelaars en aanwezigen.

Superieur

Het is een klein voorbeeld van hoe geloof denk ik niet hoort te werken. Want dit is een manier van superieur zijn, je eigen wil en behoefte opleggen aan vreemden en onbekenden, om zo aan je eigen religieuze overtuigingen te kunnen voldoen.

Zondagsrust

Wat te denken van het geloven in een verplichte zondagsrust? Lijkt me helemaal prima. Onderzoeken blijken ook uit te wijzen dat een dag in de week rust en afstand tot werk echt ook goed is voor je geestelijke en lichamelijke gezondheid. Lang leve een oeroud ritme. En iedereen zou hier de gelegenheid voor moeten hebben. Om minimaal een dag van de week niets te hoeven doen, geen verplichtingen te hebben.

Maar om nou deze overtuiging in de politiek als groot punt op te brengen en van de hele omgeving te eisen, dat lijkt me nu niet echt wenselijk. Waarom zou jouw overtuiging beter zijn dan die van de ander? Waarom zou je niet veel meer denken aan de behoefte die ieder heeft om zijn overtuigingen te leven? Wil jij op zondag naar de kerk? Dan zou dat zeker moeten kunnen. Maar dat wil toch niet zeggen dat de rest zich maar moet inhouden om jouw overtuiging te faciliteren?

Utopia

Je overtuiging zou vooral moeten inspireren in plaats van als een dwangbuis die op je omgeving wordt opgelegd. Dit lijkt me ook een recept om vreedzaam samen te leven in een wereld die vele kleuren, geuren en smaakjes kent. Lijkt me ook veel leuker. Maar het vraagt wel meer menselijkheid. En een houding dat mijn religieuze (of politieke) overtuiging niet belangrijker is dan een andere overtuiging.

De ervaring leert dat dit misschien wel Utopia is. Maar toch lijkt het me een goede weg. Het gaat uit van het besef dat mijn overtuiging niet meer waard is dan de overtuiging van een ander. Dat anderen mogen leven in hun overtuiging. En natuurlijk ook vanuit hetzelfde idee dat je elkaar de ruimte geeft om het leven zo in te richten als dat ieder nodig acht.

Lijkt me een mooi land als dit zou kunnen.

Mijn overtuigingen

En als het gaat om mijn overtuigingen… Laat ik je zeggen dat ik niet zo zeker ben van al mijn opvattingen als dat ik nogal eens lijk te zijn. Ik hoop dat mijn kijk voldoende flexibel is om te kunnen bewegen en te groeien, dat ik niet blijf hangen in mijn eigen waarheid, mijn eigen bubbel en mijn eigen superieure kijk op de werkelijkheid. Zalig zijn de nederigen van hart, zo was de bevestiging van onze lieve Heer zelf.

Al was ik wel compleet zeker van mijn overtuiging, dan zou mijn overtuiging lekker mogen leiden tot een vrijheid die ik anderen gun, en niet de ruimte die ik moet claimen vanwege mijn eigen opvattingen en mijn ideeën over ‘zoals het hoort’. Je bent het zout van de aarde, zo zei Jezus. Gelovigen zijn nooit ook maar ergens geroepen om een azijnpisser te zijn.