Eenzame-weg

De weg die je bracht tot waar je nu bent

6 min leestijd

‘k Kreeg een app’je van een Facebook vriend met de vraag of ik heel toevallig ook in Goes op de middelbare school had gezeten. De school droeg toen nog de naam Voetius (ondertussen Calvijn College). Jawel, daar heb ik op gezeten. En wat blijkt, in precies dezelfde periode zaten we daar. Niet dat we elkaar echt kunnen herinneren van die tijd.

Zeeuws

Het is wel grappig wat zo’n vraag dan met je doet. Je bent in je herinneringen opeens terug in een tijd die ver achter je ligt, maar een belangrijke tijd van het leven markeerde. ‘k Probeer me weer voor te stellen hoe en wie ik was. Een beetje m’n eigen gang gaande, geen allemansvriend, behoorlijk non-conformistisch.

Enerzijds was het een goede tijd daar, maar ik was ook erg blij om weg te zijn uit het benauwende Zeeuwse refo-wereldje. Niet voor niets ging ik daarna in Leiden studeren. Zo ver mogelijk weg uit dat wereldje. Ook die keuze was goed, maar ik was er nog lang niet.

Terugdenkend

Dat terugdenken aan de weg die achter me ligt, dat doe ik niet vaak. Misschien ontloop ik het ook wel wat. Echt veel van die weg is niet heel tof. Daardoor vergeet ik soms ook de waardevolle stukken van de weg.

Het is een weg waar allerlei afslagen genomen moesten worden, met allerlei keuzes waar ik voor heb gestaan, het leven dat me overkwam waar ik mee om moest zien te gaan. Vrienden die bleven, vrienden die mij vergaten en vrienden die door mij zijn vergeten, nieuwe vrienden die erbij kwamen. 

Wat zou jij je jongere ik willen zeggen?

Deze week stuitte ik op een korte online notitie van iemand die vertelde dat ze zo graag haar excuus kon maken naar haar jongere ik. Maar, is het niet zo dat het niet alsnog kan? Tijdreizen terug in de tijd is geen optie. Hoe cool zou dat trouwens niet zijn? En welke keuzes zou je niet anders maken, met de wetenschap van nu?

Maar excuus maken naar je jongere ik, is dat niet wat je sowieso kan doen? Daarvoor hoef je niet terug in de tijd, daarvoor kan je ook in het nu zijn.

Waar ik mijn jongere ik mijn excuus voor zou willen maken? Dat ik niet eerder de moed had om de moeilijke keuzes te maken. Maar ik zou mijn jongere ik ook een excuus willen maken voor dat onuitgesproken gevoel dat ‘je anders bent’. Dat ik anders was, is niet iets om jezelf mee te veroordelen, het is een deel van wat je maakt wie je bent. 

Dit zou ik mezelf willen meegeven

En ik zou mijn jongere ik willen zeggen dat ik niet zou moeten opgeven. Als ik het gevoel zou krijgen dat ik er alleen voor zou staan, dat er dan altijd weer mensen zullen zijn die als heldere sterren mijn donkere nacht zullen verlichten. Zij zullen de reden zijn om niet op te geven. En iedere fase heeft nieuwe mensen, nieuwe sterren. Sommigen zullen blijven, anderen zullen stilletjes verdwijnen.

Wat ik mezelf nog meer zou willen zeggen is dat ik mezelf niet teveel moet aantrekken van ‘zoals het hoort’, omdat echte en noodzakelijke verandering juist daar niet te vinden is. Verandering van de wereld om je heen. En verandering van de wereld in je.

Anders zijn is een mooie eigenschap. Zeg ik ook tegen mezelf.

De weg die me hier bracht

Het is nogal een weg geweest die me hier bracht. Er zijn een aantal grootse gebeurtenissen die allesbepalend zijn geweest. De dood van een zus, de afstand naar familie, het verlies van het veilige bekende, eigen keuzes maken, niet opgeven, vallen en weer opstaan, mezelf tegenkomen, harde werkelijkheid onder ogen zien, overleven, schoonheid ontdekken, liefhebben… 

We hebben allemaal een last te dragen. De mijne is niet te vergelijken met die van jou, en de jouwe niet met de mijne. Maar al mijn ervaringen, zowel de positieve als de negatieve, brengen me uiteindelijk waar ik nu ben, en zijn medebepalend in wie ik geworden ben. En zo is dat met jou ook. Ook de rouw, de eenzaamheid en het duistere is wat bepalend is. Net zo als dat wat hoop brengt en het licht weer laat ontbranden.

Vallen en weer opstaan

Is het niet zo dat de kracht van de mens er niet uit bestaat dat je maar altijd blijft staan, maar dat je valt en weer de moed hebt om op te staan en door te gaan? Het maakt je weer een stukje meer geoefend, weer een nieuwe ervaring erbij, weer angsten overwonnen, weer een berg overwonnen… om later weer nieuwe uitdagingen tegen te komen.

Vanzelfsprekendheid

Als ik, zo eind 2020, terugkijk op dit jaar, zijn we allemaal dit jaar met vallen en opstaan doorgekomen. We zijn wonderlijke wezens. Sommige zijn in staat van het mooie toch iets rottigs te maken, anderen kunnen zelfs in het donker de schoonheid vinden. Dat het niet vanzelf gaat, dat laat dit jaar wel zien. Er is niet zoveel vanzelfsprekend. Een hug, dichtbij de ander kunnen zijn, iemand een arm om de schouders leggen of de handen vastpakken, het is allemaal blijkbaar niet vanzelfsprekend. We hebben het, of we wilden of niet, die les moeten leren.

Als we in 2021 weer hopelijk wat dichterbij kunnen zijn, dan hoop ik dat we dan niet vergeten dat het niet vanzelfsprekend is.  

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

Abonneer
Laat het weten als er
guest

2 Reacties
Nieuwste
Oudste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Aldo
Aldo
3 jaren geleden

Boks ouwe! Ik moest terugdenken aan je heerlijke orgelspel… vervlogen tijden.

Mark
Mark
3 jaren geleden

Tegen mijn zestien jarige zelf zeg ik : jij bent de enige die jou werkelijk wilt leren kennen. Andere mensen doen alsof. Ze kijken altijd door een bepaalde koker. De bijbel of ze luisteren naar je ouders. Een beetje zoals Sartre zegt: Als men eenmaal een beeld van je heeft, is het je taak om daar aan te voldoen. Doe het zelf. Dan zul je zien dat ik gelijk heb. Al die mensen moet je… Lees verder »