Toen de Corona pandemie begon en we minder in staat waren om bij elkaar te komen, hebben Joris en ik een plan opgevat om toch dichterbij te kunnen komen. We begonnen een online kerkje. 

Joris is een buurtpastor in Rotterdam en ik ben, ondanks alles, een zwerver in Gods mooie wereld. Het is heel gebruikelijk dat gods- en gebedshuizen volstromen als ergens een crisis uitbreekt. Als er ziekte is, als de onzekerheid toeslaat, als de dood aan de deur klopt, dan is de pastoor of de dominee te vinden. Want ergens lijkt men te voelen dat het aardse personeel van het hemelse hoofdkantoor toch net iets meer weet om te gaan met ellende. En als zij het niet weten, dan bestaan er wel eeuwenoude gebruiken die ons helpen om wat houvast te vinden. Of hoop te houden.

Maar ja, de kerk mag dan officieel wel uitzonderingen kennen met de quarantaine maatregelen, in de praktijk zijn de kerken (op een enkele na) tijdens de Coronatijd net zo dicht als het museum en de bioscoop. 

Geen eenrichtingsverkeer

De kerken zetten in deze tijden leuk een camera op de dominee en de opwekkingsbandjes proberen hun beste beentje voor te zetten, de organist en de cantorij geven alles wat ze hebben, maar het blijft eenrichtingsverkeer.

Ze hebben wel eens gezegd dat je je het meest eenzaam kunt voelen in een druk stadscentrum of in een volle kerk. Nu heb je beide waarschijnlijk weinig of niet meegemaakt in de afgelopen maanden, maar je snapt het ding. Je kunt nog zo’n fancy kerkstream hebben, hoe overbrug je de fysieke en emotionele afstand? Hoe kun je elkaar (digitaal) in de ogen kijken? 

Een online biertje drinken

Dit was eigenlijk het idee achter de Online Buurtkerk: laten we online een ontmoeting organiseren waarbij je elkaar net zo ontspannen kunt ontmoeten als bij een biertje tijdens de vrijdagmiddag borrel. Het doel is dat we het leven in al zijn facetten met elkaar delen, op elkaar letten en elkaar inspireren. Ingeklemd in een paar liturgische handelingen zoals het aansteken van een kaars en het bidden van het ‘Onze Vader’. 

Eén in andersheid

Een bijzondere online community is ondertussen ontstaan. ‘k Heb intensief contact met mensen die ik nog nooit in levende lijve heb ontmoet. We delen het leven. Grappen. Drinken een biertje. Praten over hoogtepunten en dieptepunten, over wat ons raakt en waar we op hopen. ‘k Heb een herinnerdienst geleid toen een van de deelneemsters was overleden. We app’en wat af tussen de meetings door. En we zijn van alles wat. We zijn zoekers, overtuigde gelovigen, afgehaakte christenen, kerklozen, spirituelen, boeddhisten, atheïsten.

En het werkt. Het is een thuis geworden voor een klein groepje mensen. Misschien wel omdat we niet alleen maar elkaar inspireren. We delen namelijk ook onze zorg, gemis en de dingen die niet goed gaan.

De ontspannenheid met die andersheid heeft ook te maken met mijn diepe overtuiging dat ik God nergens hoef te brengen, alsof hij er alleen maar komt als ik mijn best doe. Maar dat de Schepper overal aanwezig is en dat ik hem alleen kan proberen te ontdekken. Dat vraagt wel meer uitleg, maar voert voor dit schrijfsel te ver.

Op zoek naar de hemel

Afgelopen week vroegen we tijdens onze woensdagavond-meeting aan elkaar waar we dankbaar voor zijn. En hoe het kwam, weet ik niet. Maar ik realiseerde dat ik voortdurend op zoek ben naar de hemel. De hemel is voor mij hier een behoorlijk vage omschrijving van daar waar het goed is en dat wat altijd waarde zal houden. Het is dat waar de mensheid op hoopt. Maar hoe kom je er?

Onbewust ben ik altijd in de schaduwkanten op zoek naar de toegang van de hemel. In het donker moet de deur te vinden zijn. Misschien is het daarom dat ik me regelmatig in de schaduwkanten bevindt en er ook wel naar zoekt, naar die donkere kant. 

Leef in vrede met je eigen ziel; dan zullen de hemel en de aarde met jou in vrede leven. Treedt vol vuur binnen in de schatkamer die zich binnenin je bevindt en je zult zien wat er in de hemel is. Want er is één toegang tot beide. De ladder die naar het koninkrijk leidt, is verborgen in de ziel. Vlucht daarom weg van de zonde, daal af in je zelf. In je ziel zul je de trappen vinden waarop je omhoog kan klimmen.

~ Monnik Isaak van Nineve (gestorven ca. 700 na Christus)

Schoonheid in de rouwranden

Kunstenaars, schrijvers, artiesten, ze zullen het wel herkennen dat de schoonheid zeker ook te vinden is in de rouwranden. Heeft hoop ook niet met schoonheid te maken? En de hemel?

Als je het leven van Jezus kent, zul je het in zijn leven ook herkennen. Hij stapte de ellende binnen die anderen overkwam. Hij raakte bevriend met mensen die niet in het hokje ‘zoals het hoort’ pasten. En hij vertelde ook nog eens dat de hemel te vinden is als een dorstige wat water krijgt, een hongerige eten, als een naaktloper wordt gekleed, een zieke wordt verzorgd en je bij een crimineel op bezoek gaat (lees dit artikel eens).

De hemel is niet perfect, en toch ook weer wel

‘k Denk stiekem dat in de hemel misschien wel zieken zijn, maar dat ze verzorgd worden. Dat er ook nog steeds verdriet is, maar ook dat er troost en aandacht is. Ik vermoed dat we ons in de hemel nog steeds moeten inspannen en door frustratie en pijn heen moeten werken, omdat dat is waardoor we groeien, sterker worden en leren. En dat er ook schaduwkanten zijn, omdat we elkaar dan met het licht dat in ons is kunnen helpen.

‘k Vermoed dat de hemel niet een realiteit is waar we op moeten hopen voor later, dus waar we terecht komen nádat we zijn doodgegaan. Maar dat de hemel hier te vinden is. Als we maar niet meer bang zullen zijn voor het donker.

PS: wil je ook meedoen met de Online Buurtkerk? Iedere woensdagavond 20:30 – 21:30 uur. Check de Facebook Groep en de website.