Een stervende man, een lege stoel en een priester die er wordt bijgeroepen… Brennan Manning (1934-2013), opgeleid als Franciscaner priester (later getrouwd), vertelde over een bijzondere ontmoeting die hij had. Hoewel ik soms zelf gewoon niet weet wat ik met gebed aanmoet, ondanks dat ik ook weer vele tradities ken en ik me vaak onthand voel, werd ik geraakt door dit bijzondere verhaal. Daarom deel ik het hier.

Wilt u meekomen?

Een vijfendertig jaar oude vrouw staat voor de deur en vraagt hem: ‘Bent u Brennan Manning?’ Hij antwoord: ‘Jazeker mevrouw.’ De vrouw reageert: ‘We hebben elkaar nog nooit eerder ontmoet. Ik heb uw naam gekregen van een vriend. En ik hoop dat u… Ik vroeg me af of u…’ en ze begint te huilen. 

‘Hoe kan ik je helpen?’, vroeg Brennan aan de vrouw. Ze vertelde dat haar vader thuis lag. Hij had kanker en had nog maar kort te leven. Ze had de dominee van haar eigen kerk tot wel drie keer toe gevraagd of hij wilde komen en voor haar vader wilde bidden. ‘Iedere keer zegt hij dat hij dat best wil doen, maar vervolgens heeft hij het te druk met de preekvoorbereidingen en al zijn andere kerkelijke werkzaamheden, dat hij ons gewoon weer is vergeten. En ik denk dat mijn vader niet lang meer heeft om te leven. Zou u niet kunnen komen om voor mijn vader te bidden?’ 

Een lege stoel

Brennan besluit om direct mee te komen. Bij het huis van de man gekomen, loopt Brennan door naar de slaapkamer waar de oude man op bed ligt, zijn hoofd op twee kussens en naast het bed stond een lege stoel. ‘Dag’, introduceert Brennan zichzelf, ‘u had om mij gevraagd, is het niet?’ De man reageert: ‘Nee meneer, ik heb niet om u gevraagd. Wie bent u?’ ‘Oh, dat is dan een misverstand. Ik zag namelijk die lege stoel naast uw bed staan, en ik dacht dat u bezoek verwachtte!’ 

De oude man kijkt van Brennan naar de lege stoel naast hem en weer terug, ‘Oh ja, die stoel… Zou je eerst de deur voor me willen dichtdoen?’ Terwijl Brennan de deur dichtdoet, vraagt hij zich af waar hij nu eigenlijk in is beland.

‘Brennan,’ begint de oude man te vertellen, ‘wat ik je nu ga vertellen heb ik nooit tegen iemand gezegd. Zelfs mijn dochter weet hier niets van. Maar mijn hele leven vraag ik mezelf af hoe ik nu moet bidden. En ik weet het niet. Als de dominee in de kerk bidt, dan gaat me dat boven de pet.

Op een gegeven moment heb ik de stoute schoenen aangetrokken en de dominee gezegd dat ik echt niets heb aan zijn preken over gebed. De dominee pakte een boek uit zijn kast en gaf het me met de opdracht het te lezen. Een boek van de Zwitserse theoloog Hans Urs von Balthasar. Volgens hem was het een van de beste boeken over eigentijds gebed in de twintigste eeuw. Thuisgekomen moest ik een woordenboek erbij pakken om te begrijpen wat er op de eerste paar pagina’s stond. Dus de volgende zondag heb ik het boek weer teruggegeven aan mijn dominee en ‘dank je wel’ gezegd, maar ik bedoelde ‘voor niets’, maar dat durfde ik niet hardop te zeggen. Vanaf die dag heb ik iedere poging tot gebed gestaakt.‘

Gesprek met een goede vriend

Joe vervolgt zijn verhaal: ‘Dit was zo tot vier jaar terug. Mijn beste vriend is niet per se heel geestelijk of zo, maar hij zei zomaar vanuit het niets: ‘Weet je Joe, gebed is eigenlijk best wel eenvoudig. Het is een gesprek met Jezus. Je gaat gewoon in een stoel zitten en zet een lege stoel tegenover je en vanuit je geloof stel je je voor dat Jezus in die stoel zit.

Hij is daar, omdat hij dat heeft beloofd. ‘Ik ben er altijd, tot het einde van de tijd!’ Als je zo Jezus voorstelt in die stoel, dan praat je gewoon en luister je, zoals je dat ook in gesprek met een goede vriend zou doen.’

Denkt u dat dit bidden is?

De oude man kijkt Brennan goed aan. ‘Zeg Brennan, ik doe dit nu al zo’n twee uur per dag, sinds dat moment vier jaar geleden. Ik vind het fijn om te doen.

Maar ik doe wel voorzichtig. Ik wil niet dat mijn dochter me ziet praten tegen een lege stoel. Want ze zal het allemaal wel gek vinden. Maar u bent toch dominee ofzo. U weet toch hoe bidden werkt? Denkt u dat dit bidden is?’, zo vroeg de oude man, Brennan aankijkend. ‘Joe, je hoeft me dit niet te vragen’, zo reageerde de dominee. ‘Het is zo eenvoudig, eerlijk, open en echt zoals jij dat doet. Jezus zal hier iedere keer heel blij mee zijn.’

Daarna zalft priester Brennan de man met olie, zoals je dat doet bij iemand die stervende is, bidt voor de man en vertrekt weer.

In vrede gestorven 

Twee dagen later staat de dochter weer voor de deur bij dominee Brennan en vertelt hem dat haar vader die middag is overleden. ‘Is hij in vrede gestorven?’, wilde hij weten. ‘Ja, ik ging om 14:00 naar de winkel om wat te halen. Hij riep me toen nog even bij me, en vertelde nog een van zijn papa-grappen die hij altijd maakte. En toen gaf hij me nog een kus op de wang. Toen ik om 15:00 uur terug kwam, was hij overleden.’

‘Maar Brennan, er was wel iets geks aan de hand. Het was heel vreemd. Het moment dat mijn vader overleed moet hij zich half uit zijn bed hebben gewerkt. Hij heeft zijn hoofd op de lege stoel gelegd en is zo gestorven…’

Bron