Er is een verhaal over Jezus waarin hij op een wonderlijke manier zijn vriend terugbrengt uit de dood. Dat is een mooi verhaal natuurlijk, maar er wordt een scene beschreven die misschien veel opvallender is dan een wonderverhaal. Het is de kortste zin uit de Bijbel: ‘Jezus huilde’ (bron).

Wat is het punt?

Van een oude monnik leerde ik dat het bij de (oude) verhalen niet het belangrijkste is of ze zijn gebeurd, maar dat de vraag veel boeiender is waarom ze al die eeuwen zijn doorgegeven. Als je op zoek gaat naar het antwoord op die vraag, zoek je naar het opvallende, het aparte. Want daar proberen verhalenvertellers altijd hun punt te maken.

Natuurlijk is het spectaculair dat Jezus wonderlijke dingen deed. Dat deed hij vaker. Er zijn wel 35 wonderen beschreven. Maar in het verhaal van de huilende Jezus kom je hem tegen bij het graf staat van zijn vriend Lazarus. Hij was door omstandigheden te laat voor de uitvaart.

‘k Heb me altijd afgevraagd wat het hele punt was van dat huilen. Ik groeide op met de verhalen en je wist toch dat die Jezus alles kon en je kende de afloop: Lazarus kruipt gewoon weer uit het graf, terug het leven in. En Jezus wist alles, dus ook dat het zou lukken. Maar waarom dan toch dat huilen?

Huilen hoort erbij

Misschien omdat huilen gewoon hoort bij het leven. Het leven is soms donker, afscheid kan hartverscheurend zijn, het verdriet kan je soms overspoelen als een tsunami, rouw kan zo hard binnenkomen, zoveel kan op je afkomen… En dan huilen we.

Je huilt dus ook als je zou weten dat de dingen uiteindelijk goed komen en je schouders sterk genoeg zullen blijken te zijn om het te dragen. En ook als je zou weten dat de wolken op een dag zullen openbreken en er weer zonnestralen op je gezicht zullen vallen.

Maar vandaag huil je omdat het vandaag zeer doet. Omdat je je vandaag alleen voelt. Omdat het afscheid je zo verscheurd achterlaat.

Het is oké

Dit vind ik in dit oude verhaal van een huilende Jezus het meest bijzondere: hij huilde. En we doen het misschien wel veel te weinig.

Dus huil maar. Dat is oké.

‘Ontdek in je tranen een verborgen lach, zoek tussen de puinhopen naar de schat, jij die leeft vanuit oprechtheid.’

Jalal al-Din Rumi