Nadia Bolz-Weber

Toch geen wereldverbeteraar?

4 min leestijd

Gisteren was ik een dagje op het Graceland Festival. Wat ik heb kunnen doen? Allemaal heel erg leuke mensen spreken, nog meer mensen spreken, mensen voorbij zien lopen en dan denken: ‘oh, die had ik ook nog graag even gesproken, maar daar is nu de tijd niet voor’, en meer van soortgelijke momenten. O ja, en geschuild voor de regen.

Nadia

Eigenlijk kwam ik natuurlijk ook voor Nadia Bolz-Weber, een bijzondere vrouw met een even zo bijzonder verhaal. De paradox in haar vind ik fascinerend: enerzijds heeft ze een atypische kerkelijke community om zich heen gebouwd, anderzijds kiest ze overduidelijk voor oude liturgie (in haar geval de lutherse). Over deze bijzondere vrouw heb ik een paar jaar geleden al eens geblogd.  Jan Wolsheimer heeft zijn overwegingen bij het laatste boek van haar op een rij gezet in een blog. Dat ga ik niet dunnetjes over doen. Wel moet ik het laatste boek nog lezen over de seksuele revolutie die ze noodzakelijk vindt.

Ik waardeer enorm de manier waarop ze zichzelf blijft bevragen en probeert te voorkomen om zich weer superieur te voelen ten opzichte van anderen. Als het erom gaat dat er geen ‘zij en wij’ meer is maar alleen maar ‘wij’, dan is ze voor extreme inclusiviteit. Dus kritisch op de eigen gedachten dat je zelf toch echt meer inclusief bent dan de anderen en daarmee precies hetzelfde doet: ik ben beter dan zij.

Ooit Flevo

Het is een gekke ervaring. De echte laatste keer op het festival was toen het nog het Flevo festival was. Hardrock en alternatieve christelijke muziek maakten de laatste jaren van Flevo steeds meer plaats voor een overload aan zoetige poppy worship maar het heeft ondertussen toch ook echt plaatsgemaakt voor veel meer gebabbel, discussies en toespraken tijdens het Graceland festival.

Daar zit ik dan. Evangelische wereld van me afgeschud, mijn weg zoekend in de orthodoxie. Een paar jaar terug was ik bijzonder gedreven om de hele wereld met me mee te nemen in alle veranderingen. Hoe het was, kon niet zo blijven. Als je eenmaal in de coulissen bent geweest van de evangelische beweging kom je van alles tegen. Dat het podium misschien wel strak en hip is opgetuigd, maar dat het soms net zo hol en leeg is achter de gordijnen. En de theologie van de volgende hype, of het nu een extreme focus op Israël is, gaven van de geest die zich op een expliciete manier moeten uiten, een fenomeen van genezing en God als ultieme wensput, de eindtijd, opname en wederkomst, veel van die hypes blijken in de kern giftig te zijn. Daar was de urgentie in me om het te benoemen. Om de wereld te verbeteren. Om de ogen te openen van anderen die het nog niet zien.

Oosterse orthodoxie

Maar nu merk ik dat die behoefte er helemaal niet zo is. Ik heb iets gevonden in de oosterse orthodoxie toen ik op weg was de deur van de kerk naar buiten te nemen. Het is niet iets als romantiek en het is ook geen hype. Eerder is het zo dat de verhalen meer op zijn plaats vallen en dat er voldoende ruimte is voor mysterie en mystiek. In de orthodoxie heb je een steeds groeiende verzameling van verhalen van allerlei mensen die hebben gezocht naar de waarheid, die er hun levensmissie van maakten om het christelijke verhaal concreet te maken. Het is goud. Het is een weg om te gaan. En… het is serieus de kerk met de oudste papieren.

Maar ook hier heb je gewoon mensen die ‘bijzonder’ zijn en heb je mensen die er weer hun eigen fundamentalistische versie van maken. Ook hier heb je grote ego’s en vreemde snuiters. Weet je, daar heb ik vrede mee.

Waarheid

Iedereen zoekt naar de waarheid en heeft zijn opvatting van de waarheid. Is het niet zo dat iedereen die oprecht zoekt naar wat waar is, naar het juiste zoekt? Ook al gaat hij de andere kant op als dat ik ga? Uiteindelijk zoeken we allemaal naar wat de waarheid is. Als we dat niet meer doen en raken ingegraven in ons eigen gelijk, dan moeten we ons pas zorgen maken.

Het zou zomaar kunnen zijn dat dat een van de redenen is dat ik niet zoveel blog. Mijn eigen zoektocht naar de waarheid gaat ook door. Kijk, als je me vraagt wat ik vind, ik vind overal wat van. Maar ondertussen denk ik: wie ben ik om er nog weer eens wat van te vinden? Ergens in de komende tijd zal ik mijn overtuigingen wederom bij moeten stellen. Steeds weer. En dat is prima.

Waardeer je dit artikel? Overweeg een kleine donatie. Voor een volgend kopje koffie tijdens het schrijven bijvoorbeeld.

PS: zie je een schrijfvoutje? Mail me ff!

Bedrag € -

[yarpp]

Abonneer
Laat het weten als er
guest

3 Reacties
Nieuwste
Oudste Meest gestemd
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties
Peter Bos
Peter Bos
4 jaren geleden

Je weet mijn gedachten en gevoelens telkens (meestal/vaak) op een goede manier te verwoorden Wouter. Ik kan het zelf vaak niet onder woorden brengen maar als ik jouw woorden lees denk ik vaak “ik denk precies hetzelfde” maar om dat aan de mensen om me heen duidelijk te maken is zo lastig.

Hans Zellenrath
Hans Zellenrath
4 jaren geleden

Ieder heeft zijn eigen zoektocht, niet die van een ander. Alleen Jezus verdient navolging, niemand anders.

Wilbrand Rakhorst
Wilbrand Rakhorst
4 jaren geleden

Heel veel inspiratie toegewenst bij je zoektocht en verdieping.