Eerlijk gezegd geef ik atheïsten vaak groot gelijk in hun reacties. Ze kunnen meewarig reageren op mensen die hun grote geloof in de Bijbel willen onderstrepen. Dat snap ik wel. Maar ik raak net zo geirriteerd aan de ongegeneerde scheldpartijen die sommige atheïsten denken te moeten afsteken richting gelovigen.

Fredric Heidemann, een zoon van een afvallige katholieke vader en ooit Lutherse moeder, schrijft waarom hij nu geen atheïst meer is. Hij zag altijd dat God voor gelovigen eigenlijk een stuk fantasie is waardoor ze zich beter voelden. Maar het verhaal van The Lord of the Rings zorgde ervoor dat hij gelovig is geworden.

Wist je dat in een tijd van persoonlijke crisis regelmatig gelovigen hun geloof moeten hercalibreren of kwijtraken. Een crisis is ook voor niet-gelovigen aanleiding om een nieuwe houvast te zoeken in het leven en met de nieuwe vragen die worden opgeworpen. Ook religie wordt overwogen. Ik herken het wel. Maar ik wil vooral leven. Leven zoals het bedoeld is.

Laatst werd me gevraagd welke boeken me in de afgelopen tijd het meest hebben geïnspireerd. Dat vind ik een leuke vraag, want het is namelijk ook de vraag naar de mensen door wie je je wilt laten inspireren. En als ik mijn lijst doorkijk, dan heb ik best een aantal mooie titels.

Er bestaat een soort atheïsme dat ik goed kan begrijpen: 'atheism of sadness’, zoals Tomáš Halík uitlegde. Het is het kijken naar alles wat er gebeurt of wat je is overkomen, de dingen die onrechtvaardig zijn, die je lijken te zijn afgenomen, dat je je afvraagt waarom God er niet aan heeft gedaan. De logische conclusie is dat er geen God kan bestaan.

In al mijn geloofsvragen merk ik dat ik niet tot het gaatje durf te gaan. Heb ik misschien gewoon het lef niet om de vraag of er helemaal geen God is echt de kans te geven? Ben ik daarom nog steeds geen atheïst?

Er is een fenomeen als "Online Atheïsme": we delen de wereld in in wetenschap en religie, in denkers en dommeriken. Hoe moet je reageren?