Er zijn een paar van die geheime groepjes waar ik ondertussen stiekem lid van ben geworden. Toegevoegd door anderen, dat wel. Want volgens mij kom je er anders ook gewoon niet in. Deze geheime groepjes bewegen zich in de duistere krochten van Facebook. En het lijkt of het een soort lotgenotencontactgroepen zijn. Bezeerd aan de kerk, teleurgesteld in geloof, uitgekeken op God en vooral: heel veel vragen.

Ik hou me nog afzijdig en kijk de kat uit de boom. Eerlijk gezegd weet ik ook nog niet wanneer ik me ga voorstellen: “Hi, mijn naam is Wouter. En ik heb ook zo mijn verleden…” Zoiets. Al heb ik dat natuurlijk wel. Wie niet? Ik ben uit de ontkennende fase gestapt sinds ik hardop vragen ben gaan stellen. Vooral vragen bij wat er van God is gemaakt in de (evangelische) wereld. Vragen bij vreemde theorieën, complot-denken, fatalistisch Bijbelgebruik… in dat hoekje zijn vooral mijn vragen te vinden. Ik ben van het oude vertrouwde geloof afgestapt waar op alle vragen een antwoord is te formuleren. En van het geloof ‘zoals het hoort’. Ik stel vragen bij overtuigingen over schepping, seksualiteit, geestesgaven, charismatische verschijnselen, bijbeluitleg, toekomstvisie… Let wel: vragen stellen. Dat betekent niet dat overal conclusies zijn getrokken.

Toch betrap ik me erop dat ik niet alle vragen durf te stellen. Anders gezegd: ik durf nog niet alle vragen een echte kans te geven. Heb ik misschien te weinig lef? Heb ik voor mezelf de grens bereikt als ik deze vraag niet helemaal durf te leven: of de christelijke God wel de echte god? Ja, ik heb grote twijfels bij een God die aanzet tot massamoorden, zoals ik eerder uitlegde in een eerder blogje. Dat is twijfel bij een godsbeeld. Maar nog geen twijfel aan God. Maar stel nu dat het allemaal anders in elkaar zit. En dat ik slechts geloof omdat ik christelijk ben opgevoed en me vooral in een christelijke omgeving heb begeven. Stel nu dat God anders is…

En, hier komt die dan: stel nu dat er helemaal geen God is. Niet het hoofdletter en niet met kleine letter. Stel nu dat er niets groters is dan wij in het hier en het nu, geen grote kracht die samenhang biedt, geen werkelijkheid groter dan wat we kunnen waarnemen, geen groter bewustzijn dat alleen met je ziel bereikt kan worden, geen doel en geen bedoeling. Wat mis ik dan eigenlijk? Hebben atheïsten dan toch gelijk dat gelovigen slechts naar iets groters zoeken om een excuus te hebben voor hun handelen? Of dat ze hoop willen hebben op iets beters dan het hier en nu terwijl dat gewoon ijdele hoop zal blijken te zijn omdat er hierna gewoon niets is.

Maar ik durf de vraag nog niet helemaal aan te pakken. Omdat ik al jaren buitengewoon gefascineerd ben door Jezus. Dit is mijn gedachte: als er al een God is, dan kan ik hem niet kiezen, niet zelf bepalen. Als er een God is heb ik geen keuze of ik een leuke God wil, een hippe, een eigentijdse. Als er een God is, is het enige wat ik kan doen mijn best doen om te ontdekken wie hij (of zij) dan is, wetend dat ik begrensd ben in mijn denken en voorstellingsvermogen. En laat Jezus nu zeggen: “Als je mij hebt gezien, dan heb je God gezien“. Kijk, historisch gezien is het geen kwestie of Jezus heeft bestaan: daar is iedereen het wel over eens. En dat hij opvallend was is eigenlijk ook geen punt van twijfel. Dus is mijn conclusie nog steeds dat als ik wil uitvinden wie God is, ik vooral Jezus moet hebben. En dan, nog steeds in de beperking van tijd en ruimte, kan ik ontdekken wat er van God te ontdekken valt.

Ik durf geen atheïst te zijn. Nog niet. Maar moet dat wel? Of kan een atheïst me bekeren? Zijn er mensen die wel het lef hadden? Ben je helemaal gestopt met geloof? Of heb je iets anders geconcludeerd?