Laatst was ik weer eens per ongeluk in een worship-night. En ik voelde me er niet thuis. Ik zal je uitleggen hoe dat komt. En waarom ik graag een andere definitie van aanbidding zou willen zien in de evangelische kerken.

Ik kom steeds meer christenen zònder kerk tegen. Wèl christen zijn, zich zeker ook gelovig noemen, maar geen plek meer vinden in een kerk. Wat mis je eigenlijk als je niet ter kerke bent gegaan? Wat wordt de wereld nu mooier van een kerkdienst? En kan het anders? Ik denk het wel...

Het blijft een bijzondere relatie… die met de kerk. Diep van binnen houd ik van de kerk en denk ik steeds terug aan gesprekken die ik een paar jaar terug had met een van de monniken in het klooster: geef het nooit op met de kerk. Dat wil ik ook niet. Maar ik voel me niet thuis.

Ik had dit artikeltje ook de titel "Voor een goede preek hoef je niet naar de kerk" kunnen geven. Maar het gaat hier niet zozeer om de preek, maar om de kerk en de vraag waarom je naar de kerk zou gaan.

Terugkomend op mijn vorige blog waarin ik pleit voor een open avondmaalstafel, dus geen voorwaarden vooraf, geen uitsluiting. Ik probeer het in deze blog verder te onderbouwen zonder volledig te zijn. Hier zou ik verder graag het gesprek over voeren. Open en zoekend. Reacties zijn dus welkom.

Als je iets negatiefs over je kerk kon zeggen was het wel dat het een traditionele kerk was. Het klonk als vastgeroest in ver vervlogen tijden en dat was geen compliment. De kerk moest met de tijd meegaan. Maar er is bij jongeren steeds meer behoefte aan een niet-coole-kerk. Waarom eigenlijk?

Het is echt superhandig om de smartphone in de kerk te gebruiken! Want ik heb altijd alle vertalingen bij de hand inclusief naslagwerken en kan zelfs checken of wat de dominee zegt wel klopt.