Het is vandaag, 1e Pinksteren in de westerse kerk, voor mij een jaar geleden dat ik gedoopt werd op de heilige berg Athos en Oosters Orthodox werd. Eén jaar nadat Wouter Thomás werd. Het liefst was ik nu weer in Griekenland geweest, maar er is ook in Griekenland en zeker ook in Athos, nog steeds een grote beperking voor reizen en inreizen vanwege het COVIS19 virus.

Een weg om te dwalen

Vandaag heb ik geen grote woorden en diepe gedachten om te delen. Het is een bijzondere reis om te maken, zo in het leven. De stap naar de orthodoxie voelde als het enige juiste om te doen. De stap naar de oudste christelijke traditie niet het rationele antwoord op alle onzekerheden, op alle vragen en de vele twijfels. Het is eerder dat ik hier, in deze oervorm van de christelijke traditie, een weg heb gevonden die dieper gaat dan feitelijkheden, een weg om te dwalen en een traditie om ook als twijfelaar en (semi)atheïst te volgen. ‘k Ben minder gelovig geworden, zo voelt het paradoxaal. Anderen zullen wellicht het tegendeel beweren. Het doet er niet echt zo toe, voor mezelf. Ik hoef niet te weten, te bewijzen.

Orthodoxie en Star Trek

Waar denk je dat al de verhalen vandaan komen? Er zijn in de afgelopen tientallen jaren generaties opgegroeid met verhalen van Star Trek, X-Men, Marvel, Star Wars en Lord of the Rings. Het doet soms gewoon religieus aan. En dat vind ik dan weer niet vreemd, want de verhalen die we elkaar vertellen en de verhalen die we tot ons nemen, bepalen hoe we naar de wereld om en in ons kijken. Ze motiveren ons om soms een andere keus te maken, om geduldig te zijn, om een mening uit te spreken of juist maar even voor ons te houden. Ze geven je hoop dat je ooit vrij kan zijn van onzichtbare krachten die je beperken. Ook helpen ze om voorbeelden te volgen die lieten zien dat opoffering een hoge weg is die leidt naar het betere, dat het vergeven van een ander je bevrijdt van gebondenheid aan het verleden.

Ongeziene wereld

De christelijke traditie is vol betekenis in hoe je kijkt naar de wereld in je en om je. Ze verbindt een wereld die je kunt zien met een werkelijkheid die je niet kunt zien. Maar die ongeziene wereld is minstens zo relevant. Die ongeziene wereld raakt meer aan wie we zijn als mens en de soms onverklaarbare drijfveren en verlangens. Hoe heeft de mens lief? Waar komt het verlangen naar wijdse uitzichten vandaan? Hoe kun je heimwee hebben naar iets waar je nooit bent geweest? Waarom kan soms een mens zichzelf wegcijferen ten gunste van de ander, wegcijferen tot de meest radicale consequentie? Een mens is een mysterieus wezen.

Vandaag hoop ik vooral weer eens terug te gaan naar mijn thuis in Athos.

Fijne Pinksteren.

PS: ik schreef een aantal verslagen van mijn reizen naar Griekenland en de heilige berg, zoals deze: Niet ieder die zwerft is teloor | Alternatief voor het westers cerebraal geloven | Het gebed van een pelgrim | Uit het dagboek van een twijfelende pelgrim