Je kan niet om het verhaal van Goede Vrijdag en Pasen heen. Maar is het nu allemaal wel echt gebeurt? Veel vragen heb ik gesteld en ik kom tot de conclusie dat ik geloof. Lees maar.

We hebben het idee van de ziel nodig om een beetje te begrijpen wat er zich diep in de mens afspeelt. Een geloofscrisis speelt zich ook af in de ruimte van de ziel, en daarom komt deze nogal eens hard aan.

De vastentijd is voor mij symbool geworden voor proces van begraven van geloof dat niet meer blijkt te werken en het achterlaten van ideeën over God die slechts menselijke constructies blijken te zijn.

Het zou goed zijn om de mystieke wortels van het christelijke geloof weer opnieuw te ontdekken. Minder woorden. Meer verwondering. Minder programma. Minder weten. Meer verhalen. En misschien maar één seconde eeuwigheid.

Als ik niet had getwijfeld aan mijn geloof dan had ik nu helemaal niet meer geloofd. Of ik was als een domme gans achter de gevestigde orde aan blijven hobbelen. Pas op voor mensen die beweren dat twijfel het tegenovergestelde is van geloof.

Mijn terugblik op 2017 begint met de Khasi stam die leeft in de jungle van Bangladesh. Ze bouwen er bruggen van levende bomen. Het geduld dat nodig is, sterft langzaam uit, terwijl we het steeds harder nodig hebben.

De blog van Annemieke over de slopende mantra's van gebedsgenezers heeft veel losgemaakt. Veel persoonlijke berichten en gesprekken volgden. Er waren een aantal terugkerende thema's te ontdekken. Schokkend hoe mensen soms vast zitten in hun denken. Godgeklaagd hoeveel eenzaamheid het veroorzaakt.